“Jullie gaan zes weken lang artikelen produceren over het gebied in downtown Ottawa”, legde de docent uit. Direct kreeg ik flashbacks van de negen weken Newsroom die ik volgde aan de School voor de Journalistiek (SvJ) in Utrecht, en geloof me, dat was geen pretje.
Ik studeer journalistiek aan de Hogeschool Utrecht en zit in mijn vierde jaar. Van dat vierde jaar zit ik een half jaar in Canada om mijn blikveld te verbreden en mijn journalistieke kennis te vergroten.
Ruim een jaar geleden volgde ik het vak Newsroom aan de SvJ. Negen weken lang verdiepte ik me in Utrecht Zuid. Ik volgde tweets over uit de boom gevallen vogeltjes en opruimacties in de straat en was hopeloos op zoek naar nieuws. Collegae doken zelfs de bosjes in op zoek naar gebruikte condooms.
En waar deden we het voor? Helemaal niks (afgezien van dat nepkrantje wat je mee naar huis mocht nemen). En dat is eigenlijk altijd hetzelfde liedje op de SvJ.
Direct in ons eerste jaar wordt ons – journalistiek studenten – verteld dat we direct aan de slag moeten als ‘echte’ journalisten, maar in feite is er weinig ‘echts’ aan. Natuurlijk kun je niet direct publiceren als je je journalistieke schoolcarrière begint; je moet de kneepjes van het vak leren en je spellingstoets met een voldoende afsluiten. Dus knutsel je in je eerste jaar een ‘tijdschrift’, maak je ‘radio-items’ met een voice-recorder, flans je een ‘tv-item’ in elkaar en schrijf je voor een online ‘website’.
Mocht je na het eerste jaar denken echt aan de slag te gaan als die ‘echte’ journalist waar ze het bij de introductie over hadden, dan heb je het mis. Tot en met je vierde jaar volg je redacties en werk je je compleet in het zweet, voor noppes. Nada. Het is wachten om je te profileren tot je stage mag lopen. Tot die tijd zit je uit je neus te vreten en voel je je opgelaten als je de geïnterviewde uit moet leggen dat het ‘helaas niet gepubliceerd’ wordt.
Nee, dat doen ze aan de Journalism School op Carleton University in Ottawa, Canada wel even anders. Zes weken lang moesten we op zoek naar nieuws in het centrum van de stad, maar niet om het iedere week de prullenbak in te zien gaan. Nee, hier hadden we deadlines die we absoluut niet mochten missen omdat de krant daadwerkelijk gedrukt zou worden. Omdat we daadwerkelijk samenwerkten met fotografen. Omdat de inwoners daadwerkelijk onze artikelen konden lezen. Ik voelde me niet beroerd om de telefoon op te pakken en mensen lastig te vallen, want ze konden hun verhaal kwijt. Ze konden commentaar geven op iets waar ze dagelijks mee bezig waren, of op iets dat ze dwars zat. Niet voor Jan Lul, maar voor iets dat ze later terug konden lezen.
We gingen aan de slag als ‘echte’ journalisten. Gewoon op school. Zo kan het ook. Dus, SvJ, waarom doen jullie dat eigenlijk niet?
