Ritmisch tikken de regendruppels op de bolvormige, glazen koepel van het afdak in de achtertuin. De onoverdekte bankjes zijn deze week ingeruild voor de comfortabele zittingen van het achtertuinmeubilair van het ouderlijk huis. Een droge zitplek, inclusief verwarmingselementen op de zitting gericht, maken veel goed op een herfstige herfstvakantieavond.
Maar toch niet alles. Twee jaar is het geleden dat de pittoreske weilandenhorizon en het ons-kent-ons-cultuurtje werd ingeruild voor de grote stad. Ten minste, groot in de zin van de lokale bevolking. Het dorp. Heiligdom voor velen. Hier bestaan de stiekeme rokers op de hoek van de straat niet. Het kan natuurlijk zomaar zijn dat je de achterneef van de tante van je buurvrouw tegenkomt, en ja, dan is het prijs. Binnen een paar uur is het halve dorp op de hoogte en krijgt de thuiskomst van een al vermoeiende schoolmiddag nog een extra lading.
Geen krijsende koters rond een uur of tien in de morgen. Geen openslaande portiers om een uur of twee ’s nachts of een claxonerende vierwieler. Wakker worden met het geroekoe van een forse duif of het getjilp van een merel. Wanneer het nachtelijke peukje vanaf het balkon gerookt wordt, is de kerktoren het enige dat de eindeloze rust verstoort. De nacht is het enige tijdstip wanneer je werkelijk anoniem een paar stappen buiten de deur kan zetten.
Onder een dik wolkenbed valt de eerste herfstnevel over de weilanden die Liempde met Boxtel met elkaar verbinden. Trappen tegen de wind in terwijl onze vriendelijke koeienvrienden voorbijgangers verblijd met een goed potje ochtendsex om daarna maar weer eens een dagje te gaan grazen.
Het middenpunt van het dorpse metropool is de buurtsupermarkt. Tussen het boodschappen inladen door, worden de laatste nieuwtjes besproken. Die ene van Mien is van zijn fiets geflikkerd en Harry mag een muurke gaan bouwen in zijn voortuin. Met de oude basisschoolliefde achter de kassa, is het feest compleet. Nog steeds is ze verbaasd als er gevraagd wordt om een pakje Marlboro. Rood. Klein pakje. Ze kijkt me na als ik de winkel uitloop. Daar kom ik de tante van de buurjongen tegen. Zonder blikken of blozen wordt de peuk aangestoken. Een middelvinger naar het dorpscultuurtje. Anonimiteit kent geen tijd.
Bram Steenbeek woont aan het Tilburgse Paduaplein en daar gebeurt nogal wat. In Vanaf het Paduaplein houdt hij de gebeurtenissen bij.
