Don Arturito’s Amazing South American Porco Loco Mambo Jambo Post

“Man ist was mann isst. (O homem é aquilo que come)”

Ludwig Feuerbach

De simpelen van geest denken bij Rio de Janeiro altijd aan geile strakke toyboys die omaatjes als Madonna voor een leuk zakcentje uitwonen, aan ballonbillen die een eigen leven leiden en aan transgenderistische bouwdozen die in de buurt komen van de mens die de Heere God der Heirscharen voor ogen had toen hij aan het kleien sloeg. Als binnenkort achthonderd insipide klerken van de NOS (inclusief Mart Smeets en Cheque van Geld die met een Hercules worden ingevlogen) hier neerstrijken om alvast wat leuke intempjes te draaien in verband met het naderende wereldkampioenschap voetbal, zullen de platgetreden clichés niet geschuwd worden: lillende tieten en reten op het strand van Copacabana, voetbalnegertjes met diverse protheses in de favelas, een verrassend helicoptershot van Jezus en het Suikerbrood en dat alles voorzien van een mopje oubollige samba.

Natuurlijk wordt deze volstrekte nutteloze snoepreis betaald door de sukkels, stumperds, primaten en eencelligen die naar die rommel kijken, op hun mottige banken in het vinexreservaat. Maar goed, deze bankbintjes komen qua geil geglibber wel aan hun trekken in de pisbak, op de parkeerplaats, met de Tarzan of anders flikkeren ze met alle buren gewoon de huissleutels in de schaal en dan kijken ze maar waar het venerische schip strandt.

Inzake het voedsel

Echter! In Rio de Janeiro lijdt tachtig procent van de bevolking aan obesitas maar de junta van Brazilië dwingt iedere bezoekende fotograaf en cameraman een verklaring te ondertekenen waarin staat dat die vette vadsige papzakken niet gefotografeerd noch gefilmd mogen worden. Het best bewaarde geheim ter wereld dus. Dagelijks verwijderen de chirurgen van Rio duizenden in bilspleten vergroeide reetveters, om nog maar te zwijgen over het meubilair dat operatief uit anussen moet worden gezaagd.

De oorzaak van de vetzucht der carioca’s is slechte voeding. De carioca smikkelt het liefst zaken die uit de frituurpan komen. Coxinhas, moddervette kipdrumsticks, worden gedrenkt in een bad van ketchup en mayonaise. Een andere dikmaker is păo de queijo (kaasbrood), om mij volstrekt onbekende redenen waanzinnig populair. Deze snotballen worden het liefst staandend op straat of in de metro verorberd. Pipoca (popcorn) is zo mogelijk nog populairder dan de kopkaasbolletjes en een beker pipoca van 2 liter wordt als een volwaardige maaltijd gezien. U kunt kiezen tussen twee smaken: salgado (zout) of doce (zoet). De zoute variant kan worden opgevrolijkt met kaas of spek. Daarnaast verstouwd de carioca gigantische hoeveelheden vlees van de grill, ook niet bepaald een slankmaker. Verse fruitsappen worden gezoet met vier eetlepels suiker, babies van amper drie maanden slurpen  coca cola uit de zuigfles.

Dieet van fruitsappen

Maar uiteraard kan men ook gezond eten in Rio de Janeiro. Ik leef op een dieet van fruitsappen en als ik wat te knabbelen wil, neem ik açai, de bes van een of andere vage palm die prima werkt tegen kanker, Alzheimer en chlamydia. Tevens eet ik iedere ochtend een handvol acerolas, een ander stom besje dat net zoveel vitamine c bevat als duizend sinaasappels.

Shirley dos Santos Sinteur

Als ik iets te vieren heb, zoek ik een feestelijk restaurant op de gezonde site van Happy Cow, of ik nodig mijn schaarse dierbaren uit voor een copieus maal bij kiloknaller Na Pequena Prisão in het lieftallige vissersdorpje Itaipuaçu, even buiten Rio de Janeiro. Mijn goede vriend Hermann Silva Santos Oliveira Souza Pereira Costa Carvalho Birnbaum kookt hier al sinds 1945 gezonde Duitse gerechten met heel veel rauwkost. U vult uw bord met deze heerlijkheden en betaalt dan het gewicht van uw hap.

Hieronder ziet u een kleine fotoimpressie die ik maakte in Na Pequena Prisão, zodat u daar in winters +31 toch ook een beetje bij mij bent in het verre Zuid-Amerika. En dan krijgt u nu van mij een geheime tip over een wel heel bijzonder restaurant in Itaipuaçu: ik mag wel zeggen the best kept secret van de wijde omgeving. In restaurant Cantarel zwaait Shirley dos Santos Sinteur de pollepel.

Shirley is nogal ongeorganiseerd in de keuken en dat is een understatement. Brazilianen houden van rommelig maar een Duitse klant zou zich wel eens kunnen opwinden over het Latijns-Amerikaanse karakter van de keuken. De genadeloze kookkunst van ons aller Shirley maakt veel goed: de immer vrolijke schoonheid heeft masterclasses gevolgd in Thailand en Vietnam en combineert de Oosterse keuken met de geheimzinnige Amazone-keuken. Fusion op zijn puurst! Het motto van Shirley: mann ist was mann isst. Dat betekent dus gezond eten met veel verwijzingen naar Ludwig Feuerbach. Mocht u na een hemelse maaltijd niet terug willen naar de vetkleppen van Rio de Janeiro, dan kunt u uitbuiken in de aanpalende Pousada do Holandes, waar dhr. Sinteur klaar staat met diverse digestieve cocktails en grappen van Harry Touw. Ik wens u een smakelijke voortzetting.