Ophef op de twitters. En de internets. En de Amerikaanse tabloids. Dylan Farrow, de adoptiedochter van regisseur Woody Allen en actrice Mia Farrow publiceerde zaterdag een open brief in de New York Times met daarin herinneringen aan seksueel misbruik door haar vader Woody Allen toen zij zeven jaar oud was.
Dit naar aanleiding van de Golden Globe Lifetime Achievement Award die Woody Allen onlangs ontving. Dylan Farrow zegt tot op de dag van vandaag te lijden onder de media-aandacht die Allen krijgt.
De beschuldiging van seksueel misbruik dateert uit de jaren negentig van de vorige eeuw. In 1993 moest Allen zich hiervoor verantwoorden voor de rechter, maar hij werd vrijgesproken wegens een gebrek aan bewijs.
Nu de hele wereld Woody Allen lof lijkt toe te zingen voor zijn filmwerk, was voor Dylan de tijd gekomen om de wereld nogmaals haar versie van de gebeurtenissen te vertellen. En om de wereld duidelijk te maken dat zij nog altijd lijdt onder wat haar destijds is aangedaan.
In de New York Times schrijft ze:
” What’s your favorite Woody Allen movie? Before you answer, you should know: when I was seven years old, Woody Allen took me by the hand and led me into a dim, closet-like attic on the second floor of our house. He told me to lay on my stomach and play with my brother’s electric train set. Then he sexually assaulted me. He talked to me while he did it, whispering that I was a good girl, that this was our secret, promising that we’d go to Paris and I’d be a star in his movies. I remember staring at that toy train, focusing on it as it traveled in its circle around the attic. To this day, I find it difficult to look at toy trains.
For as long as I could remember, my father had been doing things to me that I didn’t like. I didn’t like how often he would take me away from my mom, siblings and friends to be alone with him. I didn’t like it when he would stick his thumb in my mouth. I didn’t like it when I had to get in bed with him under the sheets when he was in his underwear. I didn’t like it when he would place his head in my naked lap and breathe in and breathe out. I would hide under beds or lock myself in the bathroom to avoid these encounters, but he always found me. These things happened so often, so routinely, so skillfully hidden from a mother that would have protected me had she known, that I thought it was normal. I thought this was how fathers doted on their daughters. But what he did to me in the attic felt different. I couldn’t keep the secret anymore. “
Duidelijk en pijnlijk. Vind ook de twitters, want die is inmiddels ontploft. Woest publiek eist alsnog een veroordeling van Woody Allen, al zijn de meesten het er over eens dat het hoofd van Woody Allen op een schaal of zijn afgehakte kloten in een vitrine toch wel de minste eis is die moet worden ingewilligd.
Interessant genoeg is er ook nog een heel ander geluid. Zo schrijft de meermaals onderscheiden documentairemaker Robert. B. Weide in een artikel op de Daily Beast dat Woody Allen wel eens het slachtoffer kan zijn van een hetze die destijds is aangezwengeld door zijn ex-vrouw Mia Farrow.
Weide maakt een documentaire over Woody Allen en heeft zich intensief verdiept in het leven van de regisseur. Dat leven wordt gekenmerkt door twee gebeurtenissen waar het publiek schande van sprak en tot op de dag van vandaag nog steeds doet: het eerste is zijn huwelijk met zijn “stiefdochter” (het was niet werkelijk zijn stiefdochter, zo toont Weide aan in zijn artikel op Daily Beast) Soon Yi. Zij was geadopteerd door Mia Farrow en Allen begon een relatie met zijn “stiefdochter” toen zij 20 jaar oud was.
Het tweede is de beschuldiging van seksueel misbruik door Dylan Farrow. Dat misbruik zou hebben plaatsgevonden nadat Allen was gescheiden van Mia Farrow. Een scheiding die werd veroorzaak door Allen’s liefde voor Soon Yi. Logischerwijs was Mia Farrow nogal kwaad toen zij er achter kwam dat haar geliefde het deed met haar adoptiedochter. (Wellicht zo kwaad dat zij alles in het werk stelde om haar ex-man van seksueel misruik te kunnen beschuldigen?)
Met deze twee geruchtmakende zaken als uitgangspunt kan Weide een interessante reconstructie en analyse maken van de gebeurtenissen. En van de feiten. Feiten die door emoties en onzorgvuldige journalistiek nogal eens over het hoofd worden gezien. Of bewust worden verwegen.
Weide schrijft onder andere:
” I know I’m treading a delicate path here, and opening myself up to accusations of “blaming the victim.” However, I’m merely floating scenarios to consider, and you can think what you will. But if Mia’s account is true, it means that in the middle of custody and support negotiations, during which Woody needed to be on his best behavior, in a house belonging to his furious ex-girlfriend, and filled with people seething mad at him, Woody, who is a well-known claustrophobic, decided this would be the ideal time and place to take his daughter into an attic and molest her, quickly, before a house full of children and nannies noticed they were both missing.
Let’s back up a bit: Mia’s allegations of molestation automatically triggered a criminal investigation by the Connecticut State Police, who brought in an investigative team from the Yale-New Haven Hospital, whose six-month long inquiry (which included medical examinations) concluded that Dylan had not been molested. I’ve since read a recurring canard that Woody “chose” the investigative team. Yet nobody has suggested how or why Mia’s team would ever outsource the investigation to a team “chosen” by Woody. “
Het hele verhaal samengevat lijkt het er, volgens Weide, verdacht veel op dat Mia Farrow haar ultieme wraak heeft kunnen nemen door haar dochter Dylan wijs te maken dat Woody haar heeft misbruikt.
Uiteindelijk blijft zo’n zaak natuurlijk het woord van een slachtoffer tegen het woord van een verdachte. Maar wie puur naar de feiten kijkt, en het beschikbare bewijs (voor zover dat er is) zal er, net als Weide, er veel moeite mee hebben om in Woody Allen het kindermisbruikende monster te zien wat de schandaalpers en de social media van deze Lifetime Achievement Award winnaar maken.
Maar oordeelt u zelf: de brief in de New York Times leest u hier, het uitgebreide artikel van Robert Weide is hier te vinden.
