Tilburgers hebben wat met dingetjes. Permanente dingetjes, tijdelijke dingetjes. Eén van die permanente ideetjes ten goede van het saamhorigheidsgevoel zijn de Social Sofa’s. Beter bekend als die betonnen bènkskes. Een leuke bezigheid voor de buurtbewuste burger om zijn of haar tijd te doden. Betonnen bankjes met mozaïekpatroontjes. En ze staan overal.
Op de Spoorlaan staat ook zo’n sociaal verantwoorde creatieve uitbarsting. Bij de bushalte, waar net lijn zes haar passagiers af heeft gezet. Eén van de inzittende verruilt de stoffen busstoelen voor het vrolijk gekleurde beton. Een hele grote mevrouw met een héél klein handtasje. De Social Sofa nodigt uit tot een zitgelegenheid met een wildvreemde, maar is helaas niet mogelijk wanneer er geen ruimte meer is voor een dertien in een dozijn kontje.
De vrouw laat haar volumineuze lichaam wat onderuitzakken en grijpt naar haar jaszak. Vrolijk een boompje shag rollen en met het zicht op de volgende uitdaging: de drukke weg oversteken. De vrouw puft haar laatste beetjes koolstofdioxide uit. Beentjes naar voren en haar ongeboren kleine dikke drieling even de ruimte geven. Ze staat even later op en hobbelt naar de overkant van de weg. Hobbelen zoals alleen Big Momma kan. Wij zijn de trotse eigenaar van de blanke versie daarvan.
Op het Paduaplein staat ook zo’n bènkske. Met de mozaïekversie van het badhuis erop. Momenteel de enige droge gelegenheid in de omgeving. Overdag wordt het bankje gebruikt door oudere dames en heren. Gewoon ouwehoeren. Het nut bewezen. De volgende keer ga ik de Social Sofa met het badhuis erop gebruiken. Het moet minstens een mooie geschiedenisles opleveren.
Bram Steenbeek woont aan het Tilburgse Paduaplein en daar gebeurt nogal wat. In Vanaf het Paduaplein houdt hij de gebeurtenissen bij.
