Als het middelpunt in een trage maar onuitputtelijke stroom van forenzen. Een hal vol vluchtige vreemden en een architectonisch gedrocht vormen samen een kil en surreëel beeld. Tezamen symboliseren ze een sociaal maatschappelijk hypochonder. Misschien zijn ze wel echt ziek. Misschien ben ik het. Waarschijnlijk zijn we het voor elkaar. Maar wat maakt mij dat? Wanneer de schaarste de prijs niet meer opdrijft en marktwerking geen rol rol van betekenis meer speelt. Als de middelmaat het referentiekader is geworden. Wat is mijn authenticiteit dan nog waard? Soms vrees ik de devaluatie van een van mijn zelfbenoemde kernkwaliteiten. Dat ik verword tot de personificatie van een INholland diploma. Dan voel ik me als het slimste jochie in een vmbo-klas. Iets is immers pas iets in tegenstelling tot iets anders. Wat maakt mij dat als de middelmaat zich op het dieptepunt bevindt? Het zorgt ervoor dat uitblinken eenzaam is. Want wie wil er de beste zijn als niemand het op waarde weet te schatten?
” Maybe you’re the same as me.
We see things they’ll never see.”
Oasis – Live Forever
Frank le Bonnet schrijft met A weekend in the city een feuilleton van zes afleveringen.
