Anti-Models is een ander soort modellenbureau. Bij hen telt niet alleen de buitenkant, maar ook de binnenkant van een prachtige verschijning. Het agentschap presenteert zichzelf als een agentschap voor mensen die “te cool” zijn voor het modellenleven. Mensen met een sprankelend leven, een mooie carrière én zonder een perfecte buitenkant.
Ik juich dit toe. Ik vind het werkelijk fantastisch dat dit soort initiatieven bestaan. Want voor mij heeft schoonheid weinig met de perfecte verhoudingen te maken. Doe toch maar iemand met een big smile, sprankelende ogen en een gelukkige uitstraling. Het gepiep om size zero wordt langzaamaan verleden tijd. Want echt geloof me, jezelf uithongeren tot een maatje 32 maakt echt niemand gelukkig.
Als je een terrasje pakt in willekeurige stad zie je het één en ander aan mensen voorbijlopen. Stel je voor dat er twee vrouwen voorbijlopen. De één met maatje tweeëndertig, lang blond haar en stijlvolle kleding, de ander met maatje zesenveertig, pluizig haar en een huispak van Roy Donders. Als je aan de gemiddelde voorbijganger zou vragen welke van deze vrouwen een plekje op de cover van Vogue Italia verdient, zou 99.9% kiezen voor de blonde mevrouw. Maar waarom?
Al vanaf het moment dat je naar je eerste adem hapt, word je geconfronteerd met het perfecte schoonheidsideaal. Heb je een te grote neus, kleine lippen, een zwembandje rond de middel of een scheve grote linkerteen? Dan ben je anders. We zien op diezelfde cover van Vogue Italia dan ook alleen maar lange, dunne en stijlvolle vrouwen terug.
Al was dat ooit anders. Halverwege de vorige eeuw was een maatje meer nog een pré, lovehandles maakten hun naam waar. Mannen wilden iets hebben om vast te houden. Maar ons schoonheidsideaal is de laatste jaren zo veranderd dat een vrouw met een maatje meer al snel als ‘vadsig’ wordt gezien.
Als ik op een terrasje zit, zie ik dat maximaal 2 op de 100 vrouwen daadwerkelijk size zero heeft. Ik vind het verschrikkelijk om te zien hoe prachtige jonge meisjes zichzelf uithongeren om in het schoonheidsideaal te passen. Ze vergeten in veel gevallen de realiteit en hun kleine wereld wordt al snel ingevuld door de moderne media.
En daar moet iets aan gedaan worden. Door ons minder te focussen op dat kleine maatje, kunnen we misschien het aantal eet-geobsedeerde meisjes inperken. Maaltijden overslaan om je ribben kunnen te zien is niet mooi, net als die ribben zelf. Gelukkig begint het besef in de modewereld toch ook langzaam te komen: niet iedereen wil en kan in dat ideaal passen. Er volgt steeds meer kritiek op de modewereld. Zo kreeg H&M laatst flink op hun donder omdat ze op hun website poppenlichamen gebruikten. Het hoofd van een model werd, nadat het door Photoshop is gegaan, op dit poppenlichaam geplakt, de huidtint werd aangepast en zo had je al snel je ideale model. Als zelfs die magere meisjes al niet meer goed genoeg zijn.
Wie houden we eigenlijk voor de gek? Modellen zijn geen levende kleerhangers. Natuurlijk gaat het om de kleding, maar deze wordt niet lelijker als het gedragen wordt in een maatje 38. Persoonlijk houd ik meer van foto’s waarin de kleding het model complimenteren. Als een model de kleding tot leven kan brengen heb je pas een goede foto. En daarom vind ik dat je als model ook best een beetje inhoud mag hebben. Anti-Agency is zo met mij.
