Normaal gesproken trek ik me niet zoveel aan van vergelijkingen, maar als het gaat om films voel ik mezelf toch verplicht om een kant te kiezen. Bij remakes is mijn keuze snel gemaakt, want het origineel is vanzelfsprekend beter dan de remake. Maar nu gaat het niet over remakes, maar het gaat over twee landen met dezelfde taal. Nog specifieker gaat het over de vergelijking Amerika-Engeland op filmvlak. En in dit geval kies ik toch echt voor het links-rijdende land, want ik vind good ol’ Britain toch echt superieur.
Deze vergelijking is ontstaan doordat de Engelse filmmarkt en die van de Amerikanen meer met elkaar zijn concurreren. De Engelse markt is de laatste tijd toch wel een stuk gegroeid en heeft daarom ook wat meer aandacht gekregen. Het feit dat de landen dezelfde taal hebben zal ook wel invloed gehad hebben op het feit dat mensen de films met elkaar zijn gaan vergelijken. Een tijdje terug had ik me niks aangetrokken van een vergelijking tussen landen, maar de laatste tijd is het grote verschil tussen deze twee landen mij toch een stuk duidelijker geworden. Het is makkelijk om te zeggen de ene heeft iets Amerikaans en de ander heeft wat Engels, maar gek genoeg steekt de puzzel zo wel in elkaar.
Natuurlijk bevatten Amerikaanse films iets wat typisch Amerikaans is. Als ik aan de doorsnee Amerikaanse film denk, komen de woorden visuele orgies en destruction porn snel in mij op. Niet dat hier iets mis mee is, maar hierdoor is het wel snel duidelijk dat het de Amerikanen meer gaat om kwantiteit en het verspillen van 250 miljoen dollar aan visuele effecten. Hiernaast kunnen de Amerikanen ook niet dik genoeg aanzetten hoeveel ze van hun vaderland houden. Bij Engelse films draait het dan ook vaak om God save the Queen, maar hier is het dan meestal bedoeld met een vette knipoog. De Amerikanen daarentegen weten in elke scène wel één (of meerdere) Amerikaanse vlaggen te proppen. Leuk voor ze dat de Amerikanen nooit wat fout doen, maar erg realistisch is het niet.
Tegenover dit doorsnee patriottistische-visuele-fest staan de wat ruwere, realistische Engelsen hun pijp te roken. Lachend keren ze de Amerikanen de rug toe terwijl ze vertellen over hoe goed hun films wel niet zijn. Moet toch eerlijk zeggen dat ik hen dit niet verwijt. Dit ruwe en realistische is wat de Engelsen kenmerkt. In hun films gaat niet altijd alles goed en heeft niet alles een happy end (Sherlock is hier een goed voorbeeld van). In de langere speelduur die hun films (en ook series) hebben, nemen ze meer de tijd om de personages uit te diepen en deze in benardere situaties te plaatsen. In Amerikaanse films is het vaak de neger die als eerste gaat, maar bij de Britten is het nooit zeker wie als eerste of laatste de pijp uitgaat. Zeker weten wie wat gedaan heeft doe je het nooit omdat ze ieder personage op zo’n manier verdacht weten te maken dat net zo goed iedereen de dader kan zijn. En hier gaat het dan ook niet gepaard met de nodige explosies.
Laatst genoemde explosies zijn natuurlijk onderdeel van het budget. Het lijkt misschien een onbelangrijk feit, maar bij de kwaliteit van een film speelt het budget toch wel een hele grote rol. Het bepaalt namelijk of een film goed kan zijn met of zonder destruction porn. En nee, niet elke Amerikaanse film heeft het probleem de competitie aan te gaan van hoe mooi we er iets uit kunnen laten zien, maar het alledaagse vehikel doet dat steeds meer. Er worden honderden miljoenen gepompt in de zoveelste Michael Bay-film die (op kwalitatief vlak) gedoemd is te mislukken. We nemen even een overzees tripje en kijken hoe de Britten het ervan af brengen. Wat mij opvalt is dat het budget hier lager is, maar de kwaliteit wel een stuk hoger ligt! Waar ze in Amerika smijten met een geld, maar toch de zoveelste film de miljard grens overschrijdt, besteden ze hun geld in Brittannië wel slim. Op sites als IMDB en RottenTomatoes is ook te zien dat zowel films als series van Engelse afkomst een stuk hoger scoren dan de normale Amerikaanse films.
Deze competitie zoals je het kan noemen tussen de kwaliteit van de Engelsen en de kwantiteit van de Amerikanen toont aan wat mensen liever zien. Aan de opbrengsten is te zien dat de alledaagse burger toch liever naar de zoveelste slecht ontvangen remake of Marvel-film gaat en niet de tijd wil nemen om een wat minder grootschalige en goedkopere Britse film te bezoeken.
Ik vind het zonde. Het gros van de filmbezoekers kijkt niet verder dan het niveau van entertainment dat de Amerikanen bieden en laten de kwalitatief hogere Engelse films links liggen. Ik hoop dat meer mensen in de toekomst twee keer nadenken voor ze naar de film gaan en eens een keer een Britse film bezoeken en de visuele orgies voor een keertje links laten liggen.
