Na even een korte pauze te hebben genomen van mijn zoektocht naar de vrouw van mijn dromen… zag ik de ruimte zelf als een muze tot mij komen. Al die tijd was er één schone dame die mij alle ruimte gaf om de grootste onzin uit te kramen. Ja je kunt het al raden.. Ik heb het over Ingelise de mooie TPO-redactrice die mijn (soms lieve en soms vieze) schrijfsels online blijft plaatsen op dit online-blaadje. Dus daarom speciaal voor Ingelise… een serenade.
Ze kijkt bedenkelijk naar de 1ste zinnen
en vraagt zich af, diep van binnen,
wat zij hier nou weer van moet vinden
Maar voordat ik ga beginnen
zal ik alvast verklappen
dat ik zal trachten ogen te beminnen
met elke letter die jij wil verslinden
Want de allereerste stappen
kunnen haast niet wachten
om het letterlijke lijf te verbinden
met een figuurlijke aandacht
die alleen maar op kan winden
Zij schrijft zelf zilversprekende verhalen
met haar rode lippen, gouden haren
Haar huid is zo blank dat de zonnestralen
hun gulden gloed voor haar bewaren
Ik zou er op willen schrijven en staren
als op een vers blad met zachte ovalen
waar ik geen centimeter van wil besparen
Ik schreef al dertien gedichten
in haar gezellig kleine ruimte
over de allermooiste gezichten
Zij gaf mij een hoop leuke duimen
en retweets op Twitter
terwijl ze uit zichzelf al schittert
Zo zuiver gezegd is eigenlijk zij
dus mijn mooiste muze al die tijd
zonder dat wij het bewust wisten
De plofgarnalen voor Valentijn
mochten er helaas nog niet zijn
want over smaak valt niet te twisten
Ook nu geeft zij mij weer een plekje
in de ruimte van onze digitale ramen
Ze is een muze, alweer mijn zesde
en zonder mezelf te schamen
denk ik aan haar favoriete plekje
tussen mijn meest inspirerende dames
Dichter Justin Samgar (PoetryPusher) schrijft iedere twee weken een PoetryPushje voor zijn nieuwe muze. Ook muze worden? Mail drie foto’s en een kleine bio naar [email protected].Meer info hier.
Beeld: Tirzah Schnater
