Folky singer-songwriter muziek voor melancholische momenten. Je weet alleen niet zeker of je nou dromerig wegdrijft of in slaap valt. Milow mag dan een monsterhit hebben neergezet met Ayo Technology, met zijn vijfde studioalbum Silver Linings bewijst hij zich niet bepaald.
Na vijf jaar touren verhuist Jonathan Vandenbroeck, de echte naam van Milow, naar Zuid-Californië waar hij aan een nieuw album zal werken. Het proces duurt twee jaar en het resultaat is vastgelegd op Silver Linings, dat eind maart uitkwam. Als gevestigde artiest levert hij met dit album een ode aan de middelmatigheid aan.
De Antwerpse Milow wordt ontdekt op Humo’s Rockrally in 2004 en brengt twee jaar laten zijn debuutalbum The Bigger Picture uit. Toch laat zijn echte doorbraak nog even op zich wachten tot 2008, als hij een enorme hit scoort met Ayo Technology. Met You Don’t Know bewijst vervolgens dat hij here to stay is. Milow heeft een behoorlijk ontwikkelde eigen stijl waarmee hij zichzelf op een voetstuk plaatst in muzikaal Europa.
Het album is opgenomen in de befaamde Sound City Studios in Los Angeles, de studio die tegenwoordig eigendom is van Dave Grohl, waar onder andere Nirvana, Fleedwood Mac en Neil Young onbescheiden meesterwerken maakten. Hoewel Silver Linings maar tien nummers telt, is diversiteit meer aanwezig dan bij Milows voorgaande North and South (2011). De nummers staan sterk op zichzelf, maar blijven niet hangen. Niet alleen op pop-niveau, maar ook emotioneel maken ze weinig indruk. Toch heeft Milow het soort charme waardoor je blijft luisteren en kan je niet anders dan tot de conclusie komen dat het om een kwalitatief goede plaat gaat.
Uitzonderingen op de niet memorabele nummers zijn Learning How to Dissapear en We Must be Crazy. Het tempo en ritme maken het waardig voor de gemiddelde radiozender, hoewel de teksten enigszins voorspelbaar zijn. Persoonlijk favoriet is het dromerige Echoes in de Dark, waar Milows stem vergezeld wordt door Courtney Marie Andrews. De 23-jarige singer-songwriter is vaker terug te horen in de achtergrond op het album, en dat is een goede keuze geweest. Het ietwat droevige Wind Me Up en My Mother’s House zijn dan weer van die nummers die je eigenlijk gewoon heel graag live en enkel met een gitaar wilt meemaken.
Op het podium is dan misschien ook wel waar Milow als artiest het beste tot zijn recht komt. Op Silver Linings gebeurt dat niet helemaal. De eerder genoemde middelmatigheid komt namelijk niet voort uit zijn karakteristieke stem en licht poëtische teksten. Het komt allemaal gewoon niet echt tot z’n recht op Silver Linings.
