Mini Pops is een elektronisch kastje met draaiknoppen en druktoetsen. Speciaal bedoeld voor het maken van drumritmes. Met een beetje geluk vind je het apparaat, dat eind jaren zestig in productie kwam, nog op veilingsite eBay. Opvallend actueel klinkt een Nederlandse band die zich ooit vernoemde naar het antieke beatboxje. Het curriculum vitae van Minny Pops, opgericht in 1978, leest dan ook als een spannend jongensboek.
Voorprogramma van het legendarische Joy Division; handen op elkaar van de doorgaans voor Europese bands afwerende Engelse poppers; platencontract met het hippe Factory Records; in de studio met de geniale gek Martin Hannett, de Phil Spector van de punk; als eerste Nederlands band een sessie opnemen voor BBC-dj John Peel en optredens in roemruchte New Yorkse clubs The Peppermint Lounge en The Mudd Club. Oude namen, vergane glorie. Uit een tijdperk dat weer flink in de belangstelling staat. De beginjaren tachtig.
Onlangs verscheen een heruitgave van Sparks In A Dark Room. Met name dit album laat horen dat het belang van de Minny Pops niet onderschat kan worden. Voordat de plaat in 1982 uitkwam, was er eerst dat maffe debuut met die mooie titel: Drastic Measures, Drastic Movement. Liedjes in de vorm van minimalistische klanksculpturen. In 1980 niet eens zo heel ongewoon. Toch viel het kunstig absurdisme op tussen de new wave, punk en experimenteerdrift in die dagen. Zanger Wally van Middendorp indertijd: “de plaat is een al verwarring, er staan goede songs op, en opeens hoor je volledige vervorming.”
Evengoed blijft het in 1982 wennen aan het steenkolenengels van Van Middendorp. Nieuwe bandleden Wim Dekker, Pieter Mulder en drummer Orpheus Roovers gooien het roer echter radicaal om. Vooral het spel van Dekker en Mulder is onnadrukkelijk doordacht, muzikaal en dansbaar. Met respectievelijk synthesizers en bas geeft het tweetal aan Minny Pops een geheel andere klankkleur. Alsof ze het hoesontwerp naspelen. Yves Klein’s ultramarijn blauw met een scheur aan de zijkant. De verpakking waarschuwt: bij ons is niets vanzelfsprekend.
Wennen aan de Minny Pops gold overigens niet zozeer de Engelsen, die waren meteen om. Wel voor Dick Rijken in het Nederlandse undergroundmagazine Vinyl. In juli 1982 schrijft hij: “de muzikale struktuur is vrij simpel (naast de strakke ritmes zijn ook de akkoorden en hun overgangen vrij voorspelbaar). De vele, donker klinkende, synthesizers en de zang laten zich niet al te best mengen met de voornoemde ritmesectie”. Dat de bespreking de band nog steeds dwars zit, blijkt uit het boekje bij de cd: “Dick Rijken seemed to miss the point entirely”.
Het geluid van de reissue is enigszins opgepoetst, waardoor de muziek opmerkelijk fris aandoet, urgent en eigentijds. Zet ‘m op VPRO’s Luisterpaal en je hoort amper verschil met moderne elektronica-acts. Bij de hernieuwde kennismaking valt goed het contrast op tussen de sonore bariton van Van Middendorp en de rol van Dekker en Mulder. Het duo óf ondersteunt óf neemt op de juiste momenten het heft kort in handen. Vonken in een donkere kamer. De songs bevatten een zweem van bescheiden Europese grandeur in plaats van een gemakzuchtig aanschurken tegen de Angelsaksische rock. Zoals gezegd hoorden de Britten destijds al het talent van de groep.
Het album verscheen oorspronkelijk via Factory Benelux, een vrijblijvende samenwerking tussen het hoofdkantoor in Manchester en het Brusselse label Les Disques Du Crépuscules. Ook al waren bijvoorbeeld New Order en Deutsch Amerikanische Freundschaft populairder, achteraf moet je vaststellen dat de Minny Pops, althans in 1982, inventiever klonken dan veel van hun geestverwanten. Sparks In A Dark Room verdient het te worden bijgezet als klassieker van de Nederlandse popmuziek.
Als extraatje bevat de reissue een registratie van een concert in De Melkweg in 2012, plus diverse oude singles en b-kantjes. Minny Pops zijn overigens weer bijeen voor onregelmatig optredens. Ter gelegenheid van Record Store Day geeft de band op 19 april een concert tijdens de Factory Night in The Ruby Lounge in Manchester.
