Eens in de twee jaar is het raak. Eens in de twee jaar keert een van mijn grootste irritatie bronnen weer terug, en ik ga er nu al vanuit dat we over twee jaar weer van een sloot wansmaak kunnen genieten. De oorlog om de Oranjeknaller is weer begonnen. Zo zijn er de leuke hebbedingetjes die je met oranje super spaarpunten bij de lokale groenteboer kan krijgen, die vervolgens na de uitschakeling in de kelder stof liggen te verzamelen.
Tot het moment dat we twee jaar verder zijn, en het opeens toch wel handig is dat je die dingen bewaard hebt. De hele straat moet tenslotte Oranje kleuren. Van een missverkiezing tot een bordspel en van huispakken tot juichshirts, het lijkt niet op te kunnen. Maar de grootste bron van ergernis blijft toch altijd hetzelfde: artiesten die een Oranje hit proberen te scoren.
Laat een ding duidelijk zijn, ik hou van voetbal. Niet alleen ben ik opgegroeid met Ajax, maar ben ik ook sinds mijn jeugd een trotse seizoenkaart houder. Om de week zitten mijn ouders en ik op de tribune, waar het sinds een paar jaar weer genieten is. Verder kijk ik trouw naar alle Champions League-wedstrijden, en kan je me wakker maken voor en topper in Spanje of Engeland. Aan mijn liefde voor voetbal zal het niet liggen, maar het Oranjegevoel heb ik nooit begrepen. Nooit heb ik de drang gehad om met een bos wortelen op mijn hoofd in het stadion te zitten, en nooit heb ik de behoefte gehad om een WK Hit te maken. Hoe komt het dan echter dat we iedere twee jaar overspoeld worden met muziek ter ere van 24 jongens die een balletje gaan trappen in een ver land?
Laten we bij het begin beginnen, Willy Derby is degene die deze traditie in gang heeft gezet. We gaan naar Rome uit 1934 is doeltreffend. Willy zingt dat we naar Italië gaan om te voetballen, noem alle spelers even bij naam en hij meldt nog even dat we gaan winnen. Prima lied, recht door zee en de boodschap is duidelijk. Het is echter André Hazes die het format gemaakt heeft tot wat het nu is. Waar Derby het heeft over wie, wat, waar, wanneer, waarom en hoe zingt Hazes over samen achter Oranje staan. Eendracht maakt macht, we vormen een groot Oranje gezin en de vlag wordt er ook nog even bijgehaald om de beeldspraak compleet te maken.
Mede door het succes van het Nederlands elftal in Duitsland (we werden tenslotte eindelijk eens kampioen) scoorde Hazes enorm en werden de sluizen geopend. Zo ging Ron Brandsteder met de havenzangers hand in hand achter oranje staan, schreeuwden de Raggende Manne iedereen naar vore en maakte Hazes er bij ieder eindtoernooi een gewoonte van om een nieuw liedje uit te brengen. Andre van Duin zong over doelpunten in Amerika, Peter Koelewijn bewees dat hij niet kleurenblind is en Harry Vermeegen probeerde Dennis Bergkamp dronken te krijgen.
Maar vanaf het begin van de jaren 2000 was het pas echt feest. Dries Roelvink, Danny de Munk, Gerard Joling, Wolter Kroes, Armin van Buuren, De Dikdakkers, Johan Vlemmix, De Party Animals, Guus Meeuwis en natuurlijk de onvergetelijke Feest DJ Coco hebben allemaal een Oranjelied achter hun naam staan. Dit is echter maar een klein gedeelte van het lijstje, want je kan er eigenlijk vanuit gaan dat iedere b-artiest wel een poging gedaan heeft. Ook dit jaar was het weer raak. Andy van der Meijde, Jan en Johnny en Gers Pardoel zijn allemaal zeker dat we dit jaar gaan winnen.
Ik begrijp ook echt wel dat je veel dingen met een knipoog moet zien, maar ik vind het allemaal even vreselijk. Een deel van het plezier is de twee jaarlijkse ergernis aan alle Oranje rotzooi, maar ik wil toch het volgende voorstellen. Laten we in 2016 Willy Derby in ere herstellen, en dat kan maar door een iemand gebeuren. Een van de weinige echte supersterren die Nederland rijk is moet een prachtig wie, wat, waar, wanneer, waarom en hoe liedje zingen. Daarom een open vraag aan Anouk: doe hetzelfde wat je bij het Songfestival gedaan hebt, maak het Oranjelied weer interessant.
Overigens hoeven de trouwe Hazes fans niet teleurgesteld te zijn. Junior heeft dit jaar weer een pareltje afgeleverd.
