In de oude Paniniboeken werden sommige landen een beetje weggemoffeld. Dan moesten de pasfoto’s van twee spelers op één plaatje en had je ook niet door dat je zestien keer dezelfde Zuid-Koreaan in je album plakte. Het waren de teams waarvan niemand wist wat ze op een WK te zoeken hadden.
Elke vier jaar glippen er wel weer een paar van die kleurloze voetbalnaties door de kwalificaties heen, zoals nu bijvoorbeeld Iran. Ach, dan komen die jongens ook nog eens ergens. En misschien kunnen ze in Brazilië nog wat goedkope gascentrifuges op de kop tikken om terug in eigen land uranium mee te verrijken. Maar natuurlijk heeft ook dit team een WK-droom, na de gevoelsmatige wereldtitel uit 1998. Want zo werd de 2-1-zege op de Verenigde Staten destijds gevierd. Overigens de enige overwinning ooit op een wereldkampioenschap na drie deelnames.
Ook de kwalificatie voor dat toernooi was memorabel, toen voor 85 duizend toeschouwers in Sydney volstrekt tegen de verhouding in een 2-0-achterstand werd omgedraaid tegen Australië. Vlak daarvoor beloofde Eurosport-commentator Frank Kramer iedereen een dagje op zijn kosten naar het pretpark als dat wonder zich nog zou voltrekken. Hij hield overigens woord. Bij de loting voor het WK werd Iran gekoppeld aan de Verenigde Staten, wat politiek gezien het meest beladen duel ooit is dat op een eindronde werd gespeeld. Maar in het veld werd het een laffe bedoening.
En Iran waande zich na afloop ’s werelds beste. In de spits liep destijds de absolute vedette Ali Daei. Een imposante verschijning met een dikke zwarte snor. Die had meer dan honderd keer voor zijn land gescoord. Dan telde hij zijn spelletjes in de zandduinen waarschijnlijk ook mee, waarbij de doelen werden gemarkeerd met twee rieten mandjes. De bergen groeiden destijds nog tot in de hemel. De vier miljoen Duitse mark die Bayern München aan hem verkwanselde, waren het gokje nog wel waard geweest. Maar als ‘The King’ al niet goed genoeg was, wie is dat in de toekomst dan wel?
Voetbal beleven in de kroegen zoals wij hier, doen ze in Iran ook niet. Mannen en vrouwen moeten van de politie gescheiden kijken, omdat “het vulgaire gedrag waarop mannelijke fans zich soms laten betrappen de waardigheid van vrouwen aantast”. En waar Nederland trots is op zijn nieuwe WK-shirt met klassieke leeuw, wordt er in Iran al maanden geklaagd over de outfits. Na een paar keer wassen schijnen de shirts flink te krimpen. Dat is lekker met dat klamme weer daar in dat Zuid-Amerikaanse regenwoud. Misschien mogen de geselecteerden deze WK-missie wel verrekenen met hun dienstplicht.
Bij Iran moeten dit jaar de doelpunten komen van onder meer Alireza Jahanbakhsh en Reza Ghoochannejhad. Eerstgenoemde degradeerde onlangs met NEC uit de Eredivisie, een niveau dat door die ander bij Emmen, Go Ahead en Cambuur niet eens gehaald is. Ze hoeven in elk geval niet te vechten om het shirtje van Messi, want de voetbalbond heeft ze wegens een tekort aan textiel verboden om van shirts te ruilen met hun tegenstanders. Dan moeten ze het maar doen met Paniniplaatjes, al moeten ze waarschijnlijk de ruimte op die sticker ook met een ander delen.
Oscar van der Horst zal tijdens het WK een dagelijkse rubriek vullen: ‘Alle ballen op Oscar’. U vindt hem ook op Twitter.
