Beste meneer Jackson,
Tijd om weer eens wat van mij te laten horen. Het is namelijk een tijd geleden dat ik u geschreven heb. Eigenlijk nooit, ik heb vooral over u geschreven, en daarom grijp ik deze week mijn kans. Afgelopen woensdag was het namelijk vijf jaar geleden dat u ons verliet.
Waar veel mensen uw overlijden de “ik weet nog precies waar ik was toen het gebeurde”-status geven, ben ik er lang onverschillig over geweest. Mocht u het willen weten, ik moest die avond draaien en toen het gerucht de wereld in kwam vlogen de smsjes tussen de Amsterdamse dj’s op en neer. Ik geloof dat veel van mijn collega’s alles neergelegd hebben, en een spontane tribute aan u zijn gaan draaien. Ik ook, maar ik kon op dat moment nog niet weten wat er allemaal speelde op uw landgoed.
Ik heb de laatste tijd namelijk veel na zitten denken over uw overlijden, en of dat een gemis is voor de wereld. Het lijkt alsof veel mensen daar zeker van zijn maar dat is bij mij niet echt het geval. Ik zweef ergens in het midden, net zoals u jaren lang tussen superster en pedofiel gezweefd hebt. Net zoals bijna ieder muzikaal genie had u ook uw excentrieke kantjes. Ik hoef u tenslotte maar te wijzen op uw mini-Disneyland, uw gewoonte om kinderen buiten het raam te hangen, de vrouwen die u betaalde om uw kinderen te baren en uw drang om geld uit te geven dat u eigenlijk niet had.
Maar waar uw grote voorbeeld James Brown een boef in de klassieke zin van het woord was (zoek voor de aardigheid eens zijn strafblad op), heeft u voor velen een afslag genomen die eigenlijk niet goed te praten is. Ik zal u nooit aanspreken op de verandering in uw aangezicht, tenslotte geloof ik er geen bal van maar als dat uw verhaal is vind ik het prima. Het is tenslotte uw eigen lichaam en wat u daar mee doet moet u zelf weten. De vele theorieën die geschreven zijn over uw drang naar plastische chirurgie en het veranderen van uw huidskleur zijn er, maar geven voor mij geen uitsluitsel over wat u bezielde toen u besloot van donkere man een witte paspop te worden. Heeft u overigens al contact gehad met Sammy Sosa? De voormalige homerunkoning ondergaat op dit moment het zelfde proces als u en wijdt dit ook aan dezelfde zeldzame huidziekte, maar vooral uw drang om kinderfeesten te organiseren geeft een nare smaak als ik terug denk aan de laatste jaren van uw leven.
Want dat is het beeld dat voor mij is blijven hangen. Niet dat van de ster die u ooit was. Ik wil mij de Michael Jackson van 1979 tot 1987 blijven herinneren. Die van magnifieke zanger, revolutionaire danser en entertainer. Maar bovenal de man wiens grootste kwaliteit het vinden van de juiste mensen was. Om die vervolgens om zich heen te verzamelen om drie geweldige albums in een redelijk korte tijd te maken. Net als de man die u de tip gaf om de rechten van The Beatles te kopen waardoor u uw hoofd boven water kon houden.
Het beeld dat echter blijft hangen is dat van breekbare man die zich van rechtszaak naar rechtszaak sleurt, achtervolgd door steeds ergere aanklachten inclusief een fan schare die steeds meer op een sekte begon te lijken. Wat de aanklacht ook was, u kon het bij voorbaat al niet gedaan hebben, iets dat u vaak vierde door een dansje te doen op een auto onder luid gejuich van uw trouwe volgelingen. Of het nou een kindacteur was, een ziek jongetje of een hele groep enthousiaste kids, iedereen was welkom bij u en in uw bed. Natuurlijk, ik moet eerlijk toegeven dat u altijd vrijgesproken bent maar hier en daar waren de veroordelingen er wel. Zij het voor kleinere misgrijpen. Het is ook nooit bewezen dat u zich vergrepen heeft aan wie dan ook maar de terugkerende geruchten en rechtszaken die de laatste 25 jaar van uw leven in de lucht hingen moesten toch ergens vandaan komen. Het hoe en waarom van deze avonturen zullen we echter nooit weten.
Daarom kan ik na dit alles antwoord geven op de vraag die ik in het begin van mijn brief stelde. Nee, uw absentie op de aarde is voor mij geen gemis. Mede door het feit dat u sinds het midden van de jaren 90 muzikaal weinig voor elkaar hebt gekregen en de vele akkefietjes is uw ster in rap tempo gedoofd. Wat echter overblijft is genieten van wat u heeft achter gelaten, zij het 30 jaar oud. Over een jaar schrijf ik u weer. Aangezien er om de week nieuwe geruchten over uw overlijden naar buiten blijven komen, denk ik dat dit wel eens het begin van een lange briefwisseling kan zijn.
Groet,
Daan Koekelkoren
p.s Kan je in de hemel wel moonwalken?
Beeld: Shutterstock
