Mijn zoon was net zes toen hij zijn eerste LP kocht, This Will Destroy You van This Will Destroy You. “Papa, mag ik die plaat met die wolf op de hoes?” Met zijn fietshelm onder de arm rekende hij een paar minuten later 10 euro af bij Maarten; teach’m while there young. Hij mocht nog niet alleen naar school lopen, maar zijn eerste langspeler werd die dag nog vol trots op de speler gelegd.
Nu, twee jaar later, staat This Will Destroy You in Dudok en ik sta eerste rij te wachten tot de band aftrapt. Mijn oudste zoon maakt zich een kleine tien kilometer verderop op om naar bed toe te gaan, maar wanneer het post-rock kwartet begin te spelen kruipt de jongen toch in mijn hoofd. Met acht is hij nu nog te jong om mee te gaan, maar ik stel mij voor dat hij vijf, zes jaar van nu naast mij staat.
Dat ik hem dan uitleg dat het prachtig is om met gesloten ogen de grote golf aan geluid over je heen te laten wassen. Dat het niet erg is om je vuisten de lucht in te werpen wanneer het postrock kwartet de crescendo inzet. Dat met het hoofd in de nek de intensiteit van This Will Destroy You nog beter voelt, je kleding harder langs je lichaam klappert. Maak je groot om de golf op te vangen. Laat het helemaal over je heen walsen.
Ik zal hem uitleggen dat een strak avondschema maken onzin is. Dat het leuke aan Incubate juist is dat je tussen die paar bands die je per se wil zien, in elke kroeg een verrassing kunt treffen. Dat je dan bijvoorbeeld bijongeluk bij The Ocean binnen kunt lopen, een post-metal band die bij een gedegen voorbereiding direct uit de planning was geschrapt. Maar door dat je geen af gekaderde planning hebt gemaakt, kom je een half uur later toch blij verrast naar buiten. Je hoeft het ook niet af te kijken. Laat je verrassen, zet je open voor alles en laat je gaan.
En als het dan toch niets is, of na een half uur begint te vervelen, dan staat er een halve minuut verder lopen weer een band. Op plaatsen waar je anders nooit was gekomen. In de kelder van een hotel bijvoorbeeld. En dat je dan met twintig man kunt kijken naar een rammelend indierockbandje. Even met de vuist rammelen richting Yung. Het hoeft niet altijd briljant te zijn, zal ik hem vertellen, maar het is die energie…
Of we lopen samen even naar De Nwe Vorst om te gaan dansen op Untold. Of misschien gewoon heel mannelijk als volleerde critici met de hand aan de kin krabbend naar de visuele ondersteuning te gaan kijken. Een prachtige zwart wit combinatie met de ontklede minimal techno van de Engelse producer. Maar als het trucje te duidelijk wordt, dan moet je wel weggaan. Opzoek naar een nieuwe uitdaging.
Waarschijnlijk zal ik hem ook moeten uitleggen dat timetables geen rekening houden met menselijke factoren. Dat je daardoor bij een band binnen stapt die nog staat te soundchecken terwijl de show al halverwege had moeten zijn. Dat je dan pech hebt. Of dat Paul White pech heeft. Want 65DaysOfStatic, de hoofd act op zo’n avond, stelt daarvoor niet haar aanvang uit. En dat we op tijd willen zijn om de hele show te zien. In mijn hoofd zie ik dat hij zijn ogen wijd open spert wanneer de houten vloer van Midi begint te trillen. De diepe tonen van de postrockrave van 65DOS trekken het gebouw in, door zijn voeten omhoog zijn lichaam in. De ontdekking van een louterend gevoel dat enkel het escapisme van de rock kan oproepen.
Ik stel mij voor dat hij met me mee springt op Repeat! Repeat!, de hit van het debuut The Fall Of Math. Ik zal hem aan kijken wanneer hij voor het eerst de pit op zoekt, zelf dan inmiddels te oud om mij in dat soort fratsen te werpen, zal ik van hem genieten, misschien zelfs een traantje wegpinken. Laat je gaan, jongen, laat je gaan. Rock ‘n’ Roll is prachtig. Muziek is avontuur. Incubate de zoete inval voor de avonturier. Of in termen die het jong van acht nu nog beter begrijpt; Incubate is De Efteling. Een pretpark voor geeks zoals je vader, carnaval in september.
