“Als iemand is beledigd als jij nikker zegt – en voor de goede orde: ik vind niet dat je dat woord zou moeten gebruiken – word je volgens de Britse wetgeving per definitie schuldig bevonden aan racisme, ook wanneer je het ironisch hebt bedoeld, en zelfs wanneer je het woord hebt gebruikt in een letterlijk citaat!
Zero tolerance klinkt heel stoer, maar het is een teken van een onthutsend simplisme. De neiging om alle context buiten beschouwing te laten, past in een bredere trend waarbij het volk – vooral de lager opgeleiden onder ons – wordt gezien als gajes. Het is alsof wij, gewone mensen, zo ongemanierd en onbeschoft zijn, dat we alleen nog in bedwang kunnen worden gehouden met regels, wetten en toezicht.
[Anti-racisme strijders] wijzen op een incident en noemen dat dan het topje van de ijsberg, maar er ís helemaal geen ijsberg! Ze willen met hun regels en interventies het racisme in de kiem smoren, maar het ís geen racisme wat zij smoren; het is eerder racisme wat ze kwéken.”
Een streng antiracismebeleid reduceert de mens tot een achterlijk kuddebeest, dat niet in staat is om de intentie achter een bepaalde uiting te begrijpen. Zo’n beleid benadrukt het idee dat wij mensen in essentie uiterst kwetsbaar zijn, alsof we voortdurend ernstige emotionele schade dreigen op te lopen doordat iemand een of ander woord gebruikt dat is aangemerkt als een uiting van racisme.
De antiracisten creëren een cultuur waarin je je meteen slachtoffer moet voelen als je een lelijke opmerking te verduren krijgt. Een cultuur waarin je bij meneer de agent of bij de therapeut moet aankloppen als iemand op jouw tere ziel trapt. Een cultuur waarin je vooral níet geacht wordt om zelf na te denken of om zelf op te treden wanneer iemand je beledigt. Ik weet niet zo goed wie daar bij gebaat zou zijn.
Nu zijn het overheidsinstanties en subsidielobbyisten die racisme bestrijden; ze zijn blijkbaar veel verlichter en beschaafder zijn dan wij, het gepeupel. Met hun beleid hebben ze de raciale identiteit versterkt. Dus nu nemen we niet zozeer oprecht aanstoot aan een belediging, maar zóeken we naar een belediging om vervolgens erkenning van onze zwakke positie af te dwingen. Daarmee is het moderne antiracismebeleid een frontale aanval op de vrijheid van meningsuiting.”
Ook voetbalfans die iets onnozels [racistisch] roepen, hebben vrijheid van meningsuiting. Die vrijheid is absoluut.
Ik wil niet dat de overheid me voortdurend vertelt wat ik wel of niet mag zeggen. We koersen aan op een Orwelliaanse samenleving vol braveriken.”
Adrian Hart (53) was ooit anti-racistisch actievoerder. Maar op de scholen waar hij vertelde over racisme merkte hij dat kinderen eigenlijk helemaal niet bezig zijn met rassenkwesties en elkaar als gelijke beschouwen. Pas als volwassenen er met hun anti-racisme een rasesnkwestie van maken bestaat ook voor kinderen het onderscheid in rassen. Nu schrijft Hart boeken waarin hij uitlegt hoe de anti-racistische bewegingen juist zelf het racisme aanwakkeren en hoe de overheid door dit anti-racisme de vrijheid van meningsuiting de nek omdraait. Zijn nieuwe boek heet That’s racist! en gaat over de samenleving die verdeeld raakt doordat anderen bepalen wat men mag zeggen en denken. Het hele, bijzonder lezenswaardige, interview staat integraal en gratis online op Trouw.nl.
