Ik denk dat iedereen het volgende gevoel wel kent. Officieel is er geen term voor maar het hangt tussen “o nee niet weer”, en “ik heb het nu wel vaak genoeg gehoord”. Ik heb het over liedjes die je neus uitkomen, platgedraaid door de radio, dj’s of ouders tot het punt dat de tracks niet meer aan te horen zijn. Sommigen hebben het met I want you back van de Jackson Five, of met de laatste hit van Katy Perry. Maar ik heb het altijd gehad met Rappers Delight.
Iets dat eigenlijk heel erg raar is. De populariteit of hoeveelheid plays zou de kwaliteit van de plaat niet aan mogen tasten. Zeker niet bij een legendarische track als Rappers Delight.
Een nummer dat de laatste paar dagen weer ouderwets populair was, door het overlijden van Big Bank Hank. Een van de drie rappers die op het nummer te horen is, is op 58 jarige leeftijd overleden aan kanker. En hoewel het triest is dat kanker zoveel levens blijft eisen, is de vernieuwde aandacht voor Rappers Delight terecht. Want dankzij een toevallige auditie, op een bijna failliet label betekende dit de start voor commerciële hiphop.
Het verhaal is eigenlijk te mooi om waar te zijn. Na enkele hits gescoord te hebben, had Sylvia Robinson haar microfoon aan de wilgen gehangen en was ze samen met haar man, platenbaas en producer. Aanvankelijk ging het label de goede kant op, in de eerste helft van de jaren 70 werden er enkele kleine hitjes gescoord maar tegen het einde van het decennium stonden ze op het punt om een faillissement aan te vragen.
Tot Sylvia Robinson op een nacht naar Harlem World ging. Een nachtclub waar resident dj Lovebug Starski draaide, die tegelijkertijd mee rapte over zijn eigen platen en zo contact legde met het publiek. Het publiek beantwoorde zijn aanwijzingen, hing aan zijn lippen en gaf Sylvia Robinson het idee dat dit Hiphop gedoe best een zou kunnen werken. Omdat hiphop nog in de kinderschoenen stond wist Robinson er eigenlijk niet zo veel van af, laat staan dat ze rappers kende die goed bij haar zouden passen. Dus legde ze haar oor ten luister bij haar 16 jarige zoon die wel iemand kende. En dat bleek het geval te zijn, ene Casper zou de backing track die ze met haar huis band had gemaakt prima kunnen vullen. Casper werd opgespoord, en afspraak werd gemaakt maar op het moment suprême kwam Casper niet opdagen.
Een zoektocht volgde en nadat ze hem gevonden hadden kwam het antwoord dat hij niet mee wilde werken omdat zijn vader (een lokale radio dj) slechte verhalen over Robinson en haar label had gehoord. Wat er toen gebeurde, is een waar sprookje. In de auto onderweg naar huis kwam Joey JR (zoonlief) met het idee om langs een pizzazaak te rijden waar hij wel eens kwam. De jongen die het deeg rolde rapte altijd met de radio mee en aangezien ze geen betere opties hadden reden ze naar de pizzeria toe. En daar stond Henry ‘’Hank’’ Jackson met een schort deeg te rollen. Sylvia sprak hem aan, nodigde hem uit in haar auto en Hank twijfelde geen moment.
De auditie waar Hank nooit op gerekend had vond plaats achter in een rammelbak. Sylvia startte het cassette bandje en liet Hank zijn gang gaan. Nadat Hank goedgekeurd was, benaderde een andere jongeman de auto omdat hij Joey JR herkende. Zelf beschikte Mark Green niet over de nodige rapkwaliteiten van zijn vriend Guy O’Brien wel die gretig in de auto sprong. Ook hij kwam door de keuring en de groep begon vorm te krijgen toen de laatste toevoeging ook in de ondertussen aardig volle auto sprong. De eerste sessie van Mike Wright mislukte door een astma aanval, maar tijdens zijn herkansing knalde hij zijn lyrics er feilloos uit. Big Bank Hank, Master G en Wonder Mike waren geboren, en vormden samen Sugarhill Gang. Ook de studiosessie was iets bijzonders. De drie rappers stonden naast elkaar, Sylvia startte de tape en wees vanuit de control room naar de rapper die ze wilde horen. In één take knalde de drie jongens 14 minuten vol, en met enkele aanpassingen stond de hele track en binnen een half uur op.
Wat Sylvia Robinson echter niet wist, was dat ze een waar monster gecreëerd had. Op het hoogtepunt werden en 50.000 exemplaren per dag verkocht, en het was de start van het commerciële leven van hiphop(acts). Rappers Delight was een uitzondering op de regel omdat het drie jongens waren die aan het opscheppen waren over dingen die ze toch hadden, dit naar eigen zeggen om indruk op meisjes te maken. Dit terwijl zwarte muziek in die periode vooral over de moeilijke dingen in het leven gingen, zorgde voor een aardverschuiving. En bovendien maakte Rappers Delight het mogelijk voor acts om achter hun droom aan te gaan, omdat het nu duidelijk was dat hiphop wel een plaats in de Amerikaanse muziek scene had. De track was het eerste vlokje van de steeds groter wordende sneeuwbal die hiphop heette, die tot op de dag vandaag niet uitgerold lijkt te zijn.
Daarom heb ik mezelf er op betrapt dat ik niet moet vergeten hoe waardevol iets kan zijn, ook al heb ik een liedje te vaak gehoord. Ik draai Rappers Delight nog steeds niet op feestjes (daar is het immers een te grote hit voor) maar thuis kan ik nog steeds wel genieten van de inventiviteit van een producer, een pizzabakker en twee jongens die op straat hingen.
