Een foto zegt meer dan duizend woorden is het spreekwoord. Maar wat nou als je meer dan duizend foto’s hebt van je vakantie? Sinds ik een goede camera heb, schiet ik er vrolijk op los op ieder moment dat zich een fotomomentje aandient. Gelukkig is er zoiets als digitale fotografie tegenwoordig en kan ik onbeperkt die sluiter zijn werk laten doen. Zo deed ook in Indonesië mijn camera dankbaar werk. En wanneer ik dan het ene na het andere volle kaartje in mijn computer stop wanneer ik weer thuis ben, geniet ik gewoon weer helemaal opnieuw van mijn vakantie.
Gelukkig ben ik niet zo iemand die mijn hele vakantie door een schermpje beleeft. Ik kan een berg foto’s fabriceren, maar ik kan ook echt wel genieten op de momenten dat ik op een prachtige lokatie sta. Zoals in Indonesië, toen we om 5 uur ‘s ochtends boven op een berg stonden om tijdens de zonsopgang de prachtige Bromo vulkaan te bewonderen. Ik weet nog dat ik op dat moment dacht dat ik nog nooit zulke mooie natuur gezien had in mijn leven. En wat ben ik blij dat ik achteraf de foto’s nog heb. Die bewijzen opnieuw hoe prachtig het echt was.
Of het moment dat we in The Monkey Forrest werden vergezeld in een heel klein hutje door een familie wilde apen, terwijl wij schuilden voor de regen. Doodeng vonden we dat op het moment zelf. Maar waneer ik nu terug kijk naar de foto’s en die lieve pluizige apengezichtjes zie, besef ik me hoe zeldzaam dit moment was. Dat ik zoiets waarschijnlijk maar een keer in mijn leven ga meemaken. En omdat we toen zo met samengeknepen billen dat momentje meemaakte, ben ik blij dat we de foto’s nog hebben nu!
En dan waren er nog al die prachtige tempels die we bezochten in de vroege ochtend. Het ochtenddauw nog laaghangend en een klein zonnetje aan de horizon. Dat maakte het geheel, in combinatie met de prachtige natuur, een levend schilderij. Ik had daar uren kunnen staan om alleen maar te kijken en proberen in mij op te nemen hoe mooi het daar was, zodat ik het hopelijk nooit meer zou vergeten. Maar zelfs als ik nu terug kijk naar de foto’s, besef ik me dat ik me nu al niet meer besef hoe mooi dat moment was!
Maar goed, meer dan duizend foto’s staan er inmiddels dus op mijn computer na onze prachtige reis. En het is natuurlijk doodzonde om die daar te laten staan. Zoals na iedere mooie reis wil ik mijn foto’s bundelen in een boek. Zodat ik ze nog vaak uit de kast kan pakken en alle mooie momenten kan herbeleven wanneer ik maar wil. Van mijn eerdere reizen heb ik al dat soort boeken en iedere keer weer als ik blader langs de prachtige foto’s, beleef ik mijn reizen weer een beetje opnieuw. Dat boek moet er dus ook zeker komen van Indonesië. Maar nu ik het zo druk heb en eigenlijk geen zin heb om aan die immense klus te beginnen, zie ik de bui al hangen en vermoed ik dat als ik nu geen actie onderneem, dat boek er nooit gaat komen.
Daarom besloot ik afgelopen week een begin te maken. Mijn foto’s werden op mijn pc gezet en ik heb ze verdeeld over mappen. Met mijn handgeschreven verhalen ga ik nu beginnen aan het verhaal dat ik nog jaren van nu zal terug kijken met een glimlach. Want wat was het een prachtige reis. Deze week heb ik een begin gemaakt aan mijn fotoboek. En terwijl ik foto voor foto bekeek op groot scherm, werd ik opnieuw verliefd op Indonesië. En omdat een foto misschien inderdaad meer zegt dan duizend woorden, kan ik wel blijven bloggen over hoe prachtig het was, maar ik deel liever mijn aller mooiste foto’s met jullie die binnenkort ook in mijn persoonlijke fotoboek staan.
