Ryan Gosling regisseert. Zijn debuut, Lost River, werd op het filmfestival in Cannes weggehoond. De film zou te onsamenhangend zijn en bovendien bijeen gejat uit de films van andere, betere regisseurs. Vooral David Lynch en Nicolas Winding Refn worden genoemd als duidelijke inspiratoren. Toch is de kritiek niet louter negatief: de beelden zijn mooi en tonen belofte.
De film is duidelijk niet voor iedereen. Gefilmd tegen een achtergrond van houten ruïnes in een verlaten en overwoekerde buitenwijk van Detroit, volgen we een alleenstaande moeder met twee kinderen. Billy (Christina Hendricks, Detachment) krijgt van bankdirecteur Dave (Ben Mendelsohn, Killing Them Softly) een baan aangeboden. In een nachtclub, waar bloederige taferelen het vermaak vormen. Haar jongvolwassen zoon Bones (Iain De Caestecker, Agents of S.H.I.E.L.D.) haalt zich problemen op de hals als koperdief.
En dan is er buiten Lost River nog een dorp onder water. Bij het indammen van de rivier moest dit woongebied sneuvelen, en volgens een legende zou er een vloek zijn uitgesproken over de plek die Billy en Bones ‘thuis’ noemen. “Daarom voelt het alsof wij ook onderwater leven”, illustreert buurmeisje Rat (Saoirse Ronan, The Grand Budapest Hotel).
De kritiek is niet onterecht. Gosling heeft zich zeker duidelijk laten inspireren door filmmakers die hij bewondert. Behalve eerder genoemde invloeden kunnen we ook zien dat de acteur goed heeft gekeken naar het werk van Terrence Malick en Steven Soderbergh. Maar de vraag is ook: zet hij iets nieuws neer? Dat is zeker het geval. Lost River toont een sterk begin van een eigen stijl.
Dat was misschien niet mogelijk geweest als Gosling zich niet had omringd met een hoop talent. Zo is er het camerawerk van Benoît Debie (Spring Breakers), die ontzettend fraaie beelden aflevert. Hij lijkt elk idee van Gosling te snappen en leven in te blazen. En ook zijn er de vele sterke acteurs die schitteren, met voorop de schurkenrollen. Naast Mendelsohn, die niet anders lijkt te kunnen dan indruk maken, is er een maniakale Matt Smith (Doctor Who). Lost River is een som van sterke onderdelen, maar de aansturing van Gosling is een meerwaarde.
Iets wat de prille regisseur zeer sterk in de vingers heeft is hoe acteren wordt versterkt door de camera; hoe die wordt gericht en welke technieken en camerabewegingen een actie of emotie kunnen versterken. Het is weliswaar nog rauw en er is veel beeld geschoten – ruim 200 uur. Maar het resultaat getuigt van een hoop werkplezier en maakt hongerig naar meer.
Lost River is omgeven van mystiek en symboliek. Houten huizen worden in brand gestoken, wanorde heerst in de straten, de belofte van een Amerikaanse idylle is vergiftigd. Als je Gosling iets kwalijk kunt nemen, is het vooral dat het achterliggende idee nog wat aan de simpele kant is. Aan ambiguïteit maakt hij zich niet schuldig. Wel slaagt hij erin om de wereld van cult in te stappen. De personages die zich overgeven aan het morele vacuüm doen dat met verve.
