“Vuistgrote stenen die rakelings langs onze hoofden suisden en met een klap op straat, tegen een muur, op onze auto belandden. Welgemikt, een geoefende hand, duidelijk bedoeld om ons te raken. Op dat onverlichte plein aan de overkant van de straat hadden jullie je handig verschanst achter een muur. Wij zagen jullie niet, jullie ons wel. Dat doen jullie duidelijk vaker, of niet? Jullie vrienden riepen van alles vanuit het flatgebouw daarachter maar het was helaas onverstaanbaar. Het was vast niet vriendelijk bedoeld.
De laatste steen miste op een haar na. We zochten tijdig dekking in onze auto die daar gelukkig stond. Ik trok het portier dicht, hoofd omlaag en daar kwam de klap, bam, ruit net niet aan diggelen. Cameraman Marco startte de auto en vol gas vluchtten we de straat uit. Nu waren we toch al op weg naar huis, cameraspullen net ingepakt, maar dit voelde als een sinister afscheid. Afscheid van een wijk onder beleg van politie en wereldpers.
De volgende keer als jullie wat te zeggen hebben: steek even de straat over en zeg het. Face to face. Of geef een interview. Als je durft.”
Journalisten van EenVandaag (één van de weinige journalistieke NPO-programma’s met échte kwaliteit) waren op bezoek in de Brusselse kalifaatwijk Molenbeek. Daar troffen ze veel bezorgde maar vriendelijke burgers, mensen die er het beste van maken, en hebben gemaakt, een burgemeester die ook niet weet hoe te strijden tegen radicalisering en heel veel mensen die gewoon leven in een relatief gewone wijk ondanks de voortdurende dreiging van islamitisch extremisme. Helaas troffen ze ook het stenengooiende tuig. Zoals het hoort in een ghetto. Want waarom zou je via journalisten de wereld laten weten wat je vindt als je ze ook met geweld weer kunt verjagen?
