De afgelopen maanden liep er een timer op de website van Foo Fighters en toen deze op nul kwam, maakte de band de Saint Cecilia EP bekend. Saint Cecilia is niet alleen de naam van het hotel in Atlanta waar de heren deze EP opnamen, maar ook een Romeinse martelares en beschermheilige voor muziek en muzikanten. Met dat laatste tracht Grohl en de zijnen ons in onze ziel te raken: de EP is opgedragen aan de slachtoffers van de terreurdaden in Parijs.Dat is eigenlijk de typische romantiek van Dave Grohl, beetje op onze gevoelens inspelen. Dat doet hij tekstueel gezien al jaren. Tuurlijk, de nummers werden ruim voor ‘Parijs’ opgenomen, maar het is tekenend dat ook deze anthems raakvlak hebben met de gebeurtenissen. Op het titelnummer horen we Grohl “Bring me some healing, Saint Cecilia carry me home, to your house of broken bones” zingen. Het is op z’n minst vrij typisch.
Muzikaal is het ook weer typisch Foo Fighters, er is geen spat verschil tussen de band anno nu en twintig jaar geleden. Alle facetten komen voorbij en helaas niet allemaal even sterk. De hint naar Husker Dü op Sean is vrij duidelijk, maar er zit totaal geen richting aan. Hetzelfde kunnen we over niemendalletje Iron Rooster zeggen, de verplichte ballad die op elke Foo plaat voorbij komt en dus ook op deze EP. Zat er op Sean al geen richting, dan is Iron Rooster stilstand.
De Motörhead gitaren en lo-fi punk sound op Saviour Breath zorgen voor een rauwere sound en zijn aardig, maar ook niet veel meer dan dat. We hebben het allemaal al een keer gehoord, zelfs door Foo Fighters zelf. Is deze EP dan helemaal niks? Mwoah, oke: de subtiele synths op het titelnummer zijn lekker en afsluiter The Neverending Sigh is eerlijkgezegd best een prima nummer.
Maar verder? Verder vinden we niets nieuws onder de zon. Voorganger Sonic Highways was al een tegenvaller van jewelste en deze EP zet de lijn gewoon door. Natuurlijk; de band is de laatste jaren volwassener en radiovriendelijker gaan klinken, maar het is ook meer van hetzelfde geworden.
De nummers lijken steeds meer op elkaar, sterker nog: de intro van Iron Rooster lijkt verdacht veel op die van Still (van het in 2005 uitgebrachte In Your Honor) en de gitaartonen in het begin van The Neverending Sigh zijn een cleanere variant op Enough Space (The Colour and the Shape, 1997). Eigenlijk is Saint Cecilia een samenvatting van de discografie van Foo Fighters geworden, maar dán met andere nummers. En dat is allesbehalve een compliment.
