Zelden verscheen er op TPO een column met zoveel onwaarheden, minachting en arrogantie als de column van Paul Aalbers over het zogenaamd falende Nederlandse politieapparaat. Meeschreeuwend met de menigte denkt de heer Aalbers verstand te hebben van misdaadcijfers, oplossingspercentages en zogenaamde wanprestaties. Van enige verdieping in de materie blijkt geen sprake te zijn, getuige de totale onzin in deze column.
Een haperend computersysteem? De diender op straat klaagt hier al jaren over, maar gezien het beperkte budget wordt hier niets aan gedaan. Foutencircus bij de recherche? Gerechtelijke dwalingen zijn niet aan de opsporende instantie te wijten, deze draagt zaken aan bij het OM dat al dan niet vervolgt, waarna de rechter een beslissing neemt.
En ook kan Aalbers het ‘etnisch profileren’ niet onaangeroerd laten. Niet gehinderd door enige praktijkervaring weet hij wel hoe het beter zou moeten. De bovenmatige betrokkenheid van sommige etnische minderheden bij bepaalde vormen van criminaliteit laat hij dan weer onbenoemd. Iemand die zich in een dure auto verplaatst kan vervolgens op de televisie klagen over het feit dat hij gecontroleerd is vanwege zijn huidskleur, maar wat de meeste mensen thuis niet weten, is hoe vaak zo’n controle uitgevoerd wordt vanwege een strafblad dat met de kentekenhouder geassocieerd wordt (zie de recente uitzending van Brandpunt). Vond de controle bijvoorbeeld plaats vanwege een verleden met handel in verdovende middelen? Ik denk dat mensen als Paul Aalbers uiterst tevreden mogen zijn met een “realistisch profilerend politieapparaat”. Dat zorgt er namelijk voor dat hij ‘s nachts veilig in zijn bedje kan slapen.
Daarnaast weet Aalbers te vertellen dat panklare zaken niet opgelost worden, omdat agenten cursussen hebben, verlof hebben of ziek thuis zitten. Dat ziekteverzuim zou volgens hem zelfs in de recordboeken thuis horen. Daarbij laat hij onbenoemd dat er op jaarbasis circa 1100 Nederlandse agenten gewond raken tijdens het werk. Dit zijn fysieke verwondingen. Ziekteverzuim door mentale problemen komt ook zeker voor. De kans dat je dergelijke problemen bij de NRC of VPRO oploopt is natuurlijk wat kleiner, vandaar wellicht het onbegrip van Aalbers. Weinig inlevingsvermogen: iets waar hij in zijn column de agent op straat overigens ook van beticht.
Voorts verbaast hij zich over de prioriteitstelling bij de politie en het oplossingspercentage van misdaden. Ja, helaas. Uw gestolen fiets is inderdaad net iets minder belangrijk dan geweldszaken, inbraken, overvallen of terreurdreiging. Groot kans dat Aalbers tot de groep hoort die denkt dat elke zaak binnen het CSI Miami-uurtje kan worden opgelost. Op elke plaats delict ligt een haartje, dat stop je in een machine en er verschijnt een foto van de dader. Helaas werkt het in het echt net even anders.
En dan het meest stuitende van de hele column: het ‘beperkte werk- denkniveau’ dat agenten en Marechaussees zouden hebben. Deze beschuldiging zou meer indruk maken als hij van iemand kwam die bijvoorbeeld het verschil kon onthouden tussen ‘aanhouden’ en ‘staande houden’. Maar inderdaad, sommige mensen gaan naar het vmbo. Dit zegt niet zoveel over werk- en denkniveau, maar het zegt misschien wel iets over hoe druk iemand zich op jonge leeftijd maakt over school. En zelfs dat is geen gegeven. Zelf bezocht Aalbers trouwens de HBS. Getuige zijn online profielen deed hij hier óf drie jaar te lang over, óf begon na afronding hiervan pas na drie jaar met werken. Zo maakt iedereen zijn werk- en opleidingskeuzes in het leven.
Laten we vooropstellen dat Aalbers hoogstwaarschijnlijk hyperintelligent is, buitengewoon werelds en dat alle vooroordelen hem vreemd zijn. Daar waar hij agenten beticht van stereotypering steekt hij zijn eigen vooroordelen over “provincialen” gelukkig niet onder stoelen of banken. Als wereldwijze Rotterdammer ben je natuurlijk ver verheven boven die lompe boertjes van het platteland. Maar niet iedereen heeft het geluk een Randstedeling te zijn. Zou een simpele Drenth, werkend aan een Groningse Universiteit, ook ooit mogen dromen van een Nobelprijs?
Ooit heeft Aalbers ervoor gekozen om voor de NRC en de VPRO te gaan werken. Of zijn eigendunk daarvoor al buitensporig groot was, of dat dit gebeurde terwijl hij voor deze instellingen buitengewoon belangrijk maatschappelijk werk verrichtte, zullen we helaas nooit weten. Wel hoop ik dat hij met trots terug kijkt op deze periode. Wát een verschil heeft hij gemaakt.
Dan denken de vmbo-ers onder ons, werkzaam bij politie of Marechaussee, wel terug aan de keren dat ze met succes iemand hebben gereanimeerd, of zwaar verwonde mensen uit een autowrak hebben gehaald, slachtoffers geruststelden na een overval, vuurwapens en drugs van straat haalden, op leven en dood vochten met daders van ramkraken, overvallen, inbraken of zedendelicten. Of uren speurwerk verrichtten voor de oplossing van die ene zaak, om dat ene gezin afsluiting te geven, of dienden in Irak of Afghanistan, de stoffelijke overschotten van MH17-slachtoffers uit Oekraïne haalden, de hoogste terreurdreiging ooit het hoofd boden, enzovoorts, enzovoorts.
Ten slotte heer Aalbers: weet dat wanneer u of iemand in uw familie onwel wordt, betrokken is bij een auto-ongeluk, slachtoffer is van een geweldsdelict, of misschien zelfs van terreur en u radeloos om zich heen kijkt, bang en in al uw intellect niet wetend wat u moet doen, er altijd een groep vmbo-ers klaar zal staan om u te helpen en daar als het moet zelfs het leven voor te laten.
Wegens de aard van zijn/haar werkzaamheden is deze auteur anoniem. Volledige naam en contactgegevens zijn bekend bij de redactie.
