Sietske Bergsma heeft het tijdens de laatste Nazomergasten (GeenStijl) uitgebreid gehad over het fenomeen gaslighting. Zo viel er te horen dat Islamofobie één grote gaslight is, dat Leo Lucassen professioneel gaslighter is en is DENK zelfs een gaslight bv. Ook de onderbuik werd genoemd als gaslight. Voor de uitzending wist ik inderdaad al dat de onderbuik een gaslight kan creëren, maar dat was niet de gaslight die Bergsma bedoelde.
De onderbuik is misschien wel het meest besproken lichaamsdeel van de laatste tijd en dan met name het onderbuikgevoel. Het wordt in de (mainstream) media vaak weggezet als iets negatiefs, een ‘negatief’ gevoel dat leidt tot ‘negatieve’ dingen. Zo kon Donald Trump de verkiezingen winnen dankzij deze onderbuikgevoelens en krijgt de onderbuik ook de schuld van de Brexit. Inmiddels moeten en mogen we de onderbuik wel een stem geven, maar moeten we ons vooral niet laten leiden door de gevoelens die daar rondhangen.
Maar waarom niet? De onderbuik liegt in ieder geval in letterlijke zin zelden. Als het onderbuikgevoel vertelt dat er ellende aan komt ga ik (max.) een kwartier op het toilet zitten en geef ik gehoor aan het gevoel dat er iets uit moet. In figuurlijke zin is het wel een iets lastiger verhaal, al voorziet het ook dan vaak in goede adviezen. Als je ‘s nachts alleen door een donkere steeg loopt geeft je onderbuik aan dat je in ieder geval op je hoede moet zijn. En als je door een stad loopt die recentelijk is bezocht door Wim van de Camp, dan vertelt de onderbuik dat je extra waakzaam moet zijn voor een boodschapper van de ‘Religie van de Vrede’.
De onderbuik is dus juist iets waar we naar zouden moeten luisteren. En die gevoelens zijn inderdaad vaak negatief. Het zijn gevoelens van onvrede, onmacht en angst. De onderbuik vertelt mij bijvoorbeeld dat de EU in de huidige hoedanigheid niet goed is voor ons en ook voor de islamisering van NL en Europa probeert de onderbuik mij te waarschuwen. De elite noemt types als Farage, Trump en Wilders als voeders van deze onderbuik, maar zij geven deze gevoelens slechts een stem. De onderbuik wordt juist gevoed door types als Frans Timmermans, die vol is van zichzelf en over mondkapjes praat wanneer dit totaal ongepast en onwaar is of Gülen beschuldigt zonder concrete bewijzen. De onderbuik wordt gevoed door een Guy Verhofstadt die president-elect Trump een clown noemt. De onderbuik wordt gevoed door berichten dat in een moskee in Amsterdam een bejaarde gebedsoproeper tegen de grond wordt geslagen door een salafist. En zo zijn er nog een flink aantal berichten en ontwikkelingen die de onderbuikgevoelens versterken.
De onderbuikgevoelens zijn er altijd geweest, maar de tijd dat men deze gevoelens kan negeren is voorbij. Het Nederlandse volk sprak zich al uit tijdens het ‘Oekraïne-referendum’, de Britten spraken zich uit tijdens het Brexit-referendum en de Amerikanen hebben de elite een draai om de oren gegeven en Trump het Witte Huis ingestemd. De onderbuik is te lang weggehoond en slaat nu keihard terug. Benieuwd of de mainstream media, de elite en de gevestigde politieke partijen dat kunnen en willen zien. Anders wordt het een makkie voor Wilders op 15 maart 2017.
