Dit is een gratis en voor iedereen leesbaar artikel, maar als u een abonnement op TPO+ neemt kunt u nóg meer briljante artikelen van Hans van Willigenburg lezen, en nog heel veel meer moois. Dus neem nu een abonnement op TPO+!
Sinds dinsdagavond half twaalf ben ik fan van staatssecretaris Paul Blokhuis. Hou hem vanaf nu in de gaten, mensen, want Paul Blokhuis heeft gisteren bij Pauw beloofd dat hij het aantal dakloze jongeren in Nederland de komende twee jaar naar nul of nagenoeg nul gaat terugbrengen (nu zijn het er nog zo’n 12.000). Waarom geloof ik lang niet elke bestuurder die een zoveelste ‘actieprogramma’ aankondigt en Paul Blokhuis wel? Om te beginnen zag ik een ongelofelijk vuur branden in de ogen van deze Blokhuis. Omdat hij van de ChristenUnie is, ligt het voor de hand te denken dat zijn vuur rechtstreeks uit de hemel komt, middels een speciaal lijntje met De Almachtige. Maar of er wel of niet godsdienstig vuur in zijn torso is ontbrand: ik denk dat Paul Blokhuis hoe dan ook een geschenk is voor dakloze jongeren. Aan Blokhuis kon je namelijk zien (nou ja, ik méénde dat aan hem te zien) dat hij verschrikkelijk boos was, hij kookte volgens mij zelfs van woede over de ineffectiviteit van de aanpak tot dusver en de kwistige manier waarop onze eigen overheid kwetsbare mensen met belachelijke boetes de afgrond in duwt, edoch, hij had genoeg in de kerk gezeten om zijn woede voor het oog Gods te verbergen. Ja, Paul Blokhuis was gisteravond volgens mij, heel stiekem en ongemerkt, de hardst tikkende tijdbom die ooit aan een talkshowtafel heeft plaatsgenomen.
Bij elke tik steeg mijn bewondering.
Vraag me niet wat me bij het kijken naar Blokhuis heeft bezield. En of die bezieling via de hemel en de knikkerachtige ogen van Paul Blokhuis als een aanhoudende lichtflits mijn verstand heeft aangetast. Ik weet alleen maar dat ik sinds gisteren geloof dat er één man in de regering zit die dertig jaar neoliberaal zorg- en welzijnsbeleid, waarbij het aantal loketten even zo hard gegroeid is als de medemenselijkheid geslonken, gaat proberen met zijn splinternieuwe ‘actieprogramma’ van tafel te vegen – om te beginnen ten dienste van de dak- en thuisloze jongeren. Omdat de sceptische Pauw natuurlijk ook dacht dat Blokhuis na talloze mislukte voorgangers en kapitalen aan door zorgmanagers en -directeuren weggegraaid zorgbudget onmogelijk alle antwoorden in zijn achterzak kon hebben, vroeg hij met een sceptisch gezicht naar diens succesformule. Waarop Blokhuis de legendarische woorden sprak: ‘We moeten kijken naar de hele mens!’
‘De hele mens, verdomd, dat is ‘m!’ dacht ik op de bank, nou ja, ik heb al aangegeven dat Blokhuis me naar hogere sferen had getild, dus daar horen dat soort ongefundeerd euforische gedachten dan bij.
Vanuit het mijns inziens geniale hele-mens-principe was Blokhuis tot de conclusie gekomen dat een thuis- of dakloze jongere om uit de shit te geraken beter één hulpverlener toegewezen kon krijgen dan tien of honderd, zoals veel te lang het geval was geweest. En voor het eerst in tijden had ik het gevoel dat een politicus, in dit geval Paul Blokhuis, bereid was zijn principes te verdedigen tot aan karatetrappen en kopstoten aan toe (Blokhuis oogde verbluffend fit). Dat moet ook wel, want vergeleken bij dit ‘actieprogramma’ zal de Slag bij Waterloo wellicht een kinderpartijtje blijken te zijn geweest (zie jij de zorgindustrie maar eens rechtsomkeert te laten maken). Gelukkig zag ik hem in staat elke onbevoegde hulpverlener die het hele-mens-principe in gevaar bracht door niet de hele mens in de thuis- of dakloze jongere centraal te stellen maar een deelprobleem, uit naam van zijn missie het ziekenhuis in te timmeren. Zó vastberaden leek Blokhuis om de groeiende populatie thuis- en dakloze jongeren (‘een schande voor een welvarend land als het onze’) in 2021 tot het eerder genoemde cijfer van nul terug te brengen.
Allemaal duimen dus voor Paul Blokhuis… Als een bureaucraat met zinloze regeltjes of procedures hem de komende periode in de weg gaat staan, maait Blokhuis hem, let maar op, persoonlijk neer. En zal hij het CU-congres zover krijgen een motie aan te nemen, die fysiek geweld jegens overijverige regeltjesneukers voortaan toestaat.
Het gaat hem lukken, die Blokhuis… Drie decennia ‘professionalisering van de zorg’ volgens het hele-mens-principe weer terugbrengen tot de essentie van Liefde, Opoffering en De Persoonlijke Band.
En lukt het hem niet, dan wil ik blijven dromen dat het hem wél lukt, zo lang mogelijk.
Hup, Blokhuis.
(Dat de CU de enige regeringspartij was die bij de laatste verkiezingen groeide, moet voor hem een extra steuntje in de rug zijn.)
