Beste Chris,
Ik twijfelde of ik een briefje aan je moest richten, want doorgaans schrijf ik alleen aan bekende Nederlanders.
Maar sinds je als chroniqueur van de opkomst van Forum voor Democratie stad en land afreist, weten de mainstream media je te vinden en word je een tijdje door ze uitgemolken als de useful idiot die Thierry Baudet en de zijnen voor ze kan bashen.
Toen ik zelf nog geen kluizenaar was, speelde ik diezelfde rol met grote regelmaat bij WNL. Dan nodigden ze politici, vakbondsmensen of artiesten van linkse signatuur uit en die moest ik dan à raison van 500 euro per optreden een beetje gaan zitten provoceren.
Voor minder zou ik het niet doen als ik jou was.
Maar terzake.
Ik zag gisteren dat je bij Margriet van der Linden’s ‘M’ zou zitten.
Nadat ik afgelopen weekend op Twitter allemaal verontrustende signalen zag langskomen dat die FvD’ers je min of meer naar het leven stonden, dacht ik: toch even kijken.
Maar het was een tegenvaller, Chris.
Je bagatelliseerde het allemaal nogal (“Ik voel me op geen enkele manier geïntimideerd of bedreigd”) en wilde liever meteen de analyse induiken.
Tot overmaat van ramp viel in Eesterga na een minuutje of twee het geluid uit en toen moest ik het met alleen de beelden doen.
Toen zag ik dit:
En dit:
En dit:
En dit:
En toen dacht ik: zo ziet inderdaad een journalist er uit die objectief verslag doet van de opkomst van een nieuwe politieke partij. Dit is niet iemand die hoopt dat-ie niet alleen getuige is van de opkomst, maar vooral van de ondergang van die partij.
Dit is ook helemaal geen jankmuiltje dat constant de slachtofferrol zoekt als-ie op een kinderachtige manier te kakken wordt gezet door Theo Hiddema of als een TPO-collega hem niet de klamme hand komt schudden.
Dit is de kruising tussen Bob Woodward en Carl Bernstein.
Dit is het toonbeeld van afstandelijkheid, objectiviteit en integriteit.
Dit is de man wiens foto op alle Scholen voor Journalistiek aan de wand moet hangen.
Dit is Chris Aalberts.
Dé Chris Aalberts.
Ons aller voorbeeld.
Ze moeten dringend een prijs naar je vernoemen: de Chris Aalberts Award.
Groet,
JanD
PS. En nu maar hopen dat je niet, net als dat malle Anne Fleur Dekker-dingetje destijds, tijdelijk verliefd wordt op zo’n FvD-balletje, want dan worden het verwarrende tijden voor de mensen.
