Beste Nasrdin,
“Bij deze een handreiking, en een uitnodiging om te komen kijken naar ‘JA’. En, om daarna met elkaar in gesprek te gaan”, schreef je op 3 november.
Omdat ik vind dat je geen dialoog uit de weg moet gaan (en omdat ik niet voor klaploper wil doorgaan), kocht ik voor 24 euro een kaartje voor je voorstelling van gisteravond in De Meervaart en reed ik vanuit Friesland naar Amsterdam.
Ik ben namelijk gek op ‘de dialoog’.
Zeker als ik door die dialoog eindelijk eens mijn welgemeende excuses zou moeten aanbieden aan een Marokkaan die ik valselijk van iets beschuldigde, want dat komt een stuk minder vaak voor dan ik zou willen.
Ik bedoel: onze dialoog zou het ideale moment voor jou zijn om aan te tonen dat je geen poseur bent die alle restaurants in IJmuiden valselijk beschuldigt van racisme, maar dat daar daadwerkelijk nog een tent is waar ze de verkoop van tonijnfilet combineren met vreselijk flauwe grappen over Marokkanen en het programma ‘Opsporing Verzocht’.
Om te voorkomen dat je “Had dat dan gezegd, dan had ik het meegenomen!” zou zeggen op mijn vraag naar het bonnetje van de betreffende tent, kondigde ik mijn komst ruim van tevoren aan.
Mijn aanwezigheid was je inderdaad niet ontgaan, want je had het op het podium zelfs over mij en hoe ik keek tijdens je voorstelling.
En dat was niet omdat je me toevallig zag zitten toen het zaallicht minutenlang brandde omdat er technisch wat mis ging, want 95 procent van de bezoekers was net zo kaaskop als ik, dus het was niet zo dat ik als een wit lampje tussen allemaal bruine lampen zat te shinen.
Dus ik had hoge verwachtingen van onze dialoog.
Omdat ik niet wist wie de berg was en wie Mohammed, stapte ik na een paar minuten zelf maar de coulissen in om me netjes voor te stellen.
Ik had een doel, dus ik liet me niet van de wijs brengen door een op Howard Komproe gelijkende Surinamer met een bril met twee 31-inch glazen. Blijkbaar hoorde die bij je verder roomblanke entourage, maar ik vond ‘m vooral onbeleefd. Eerst bemoeide hij zich ongevraagd en zonder zich netjes voor te stellen met onze nog maar net gestarte dialoog door overdreven te gaan lachen toen ik zei dat ik nooit echt boos ben – en die woorden te herhalen tegen de rest van je crew. Daarna doordat hij dacht dat jij niet zelf kunt bepalen hoe lang een dialoog mag duren en ons na ongeveer twee minuten kwam vertellen “Dit gesprek duurt nog één minuut”.
Maar goed, we kunnen niet allemaal zo netjes zijn opgevoed als jij in Steenbergen en ik in Bergambacht, Nasrdin.
Enfin, we keuvelden wat over jouw werk en over mijn werk, je bedankte me dat ik een kaartje had gekocht, we schudden elkaar drie keer de hand.
Het was vooral een ritueel dansje, waarin ik de boom was waar jij een beetje tegenaan mocht pissen.
Want hoe het belangrijkste deel van onze dialoog zou verlopen, wist jij van tevoren en wist ik van tevoren.
Ik kreeg natuurlijk niet waar ik voor kwam.
En daarmee kreeg ik precies waar ik voor kwam.
Groet,
JanD
Wil je dat het dagelijkse ‘Briefje van Jan’ ook in 2020 blijft verschijnen? Doe dan een vaste maandelijkse donatie via Back me of een incidentele gift via Bunq me.
