Beste Willem,
Ik sla een keertje over.
Die hele kersttoespraak van je, waarin je ongetwijfeld gaat beweren dat Nederland een van de beste plekken ter wereld is om te wonen, werken en leven en dat we niet alleen goed voor onze naasten, maar ook voor moeder aarde moeten zorgen…
Ik geloof het wel.
Dat komt door Aafke.
Ik las vanochtend bij Aafke hoe stuk Nederland eigenlijk is.
Dit is het verhaal van Aafke.
Maar eigenlijk: het verhaal van Nederland.
“Afgelopen vrijdag ging het vrij plotseling niet goed met mij. Op zich niks nieuws: ik ben herstellende van een depressie en ben nergens in behandeling, dus ik modder wat aan en dat gaat weken goed en dan gaat het weer even mis. Ik voelde grote paniek.
Nu weet ik in theorie wel wat ik moet doen in paniek, maar mijn paniek is meestal zeer groot en nogal destructief. Ik belde dus de crisisdienst. Ik kreeg een zeer chagrijnige mevrouw aan de lijn. ‘Ik zie hier dat je in behandeling bent bij de gebiedsdienst Stichtse Vecht.’ Ik kom niet uit dat gebied en heb nog nooit van die dienst gehoord. ‘Maar het staat hier in mijn systeem.’ ‘Welke naam staat er dan bij?’ *ze noemt de naam van een andere patiënt* ‘Ja, dat ben ik dus niet. Ik heet Aafke.’
Toen ze het goede dossier erbij had, zei ze: ‘Je bent hier niet in behandeling.’ Ik: ‘Nee, ik ben nergens in behandeling maar wel in crisis, daarom bel ik de crisisdienst.’ ‘Ja mevrouw zo werkt het hier niet hè? Bel maar naar je huisarts.’ Dus ik bel naar de huisarts. Aardige assistente aan de lijn. ‘Huh, de crisisdienst moet jou wel gewoon helpen. Ik ga ze voor je bellen.’ Dat deed ze, en een kwartier later werd ik weer gebeld door de crisisdienst. Ik kreeg een vrouw aan de lijn die ik in oktober ook al sprak.
‘Huh,’ zei ze, ‘ik dacht dat ik de huisartsassistente aan de lijn zou krijgen om uit te leggen waarom je hier niet heen kunt.’ Ik: ‘Ja, ok, maar ik ben dus aan de lijn en ik heb hulp nodig.’ Zij: ‘Zo werkt het hier niet hè. Je hebt de afgelopen maanden al twee x eerder gebeld en je hebt allebei die crises overleefd, dus zo ernstig is het allemaal niet. Bel je huisarts maar.’ Dus ik bel terug naar de huisarts. ‘Je eigen huisarts is op vakantie, wil je teruggebeld worden door een andere?’ Ik: ‘Prima.’ Nooit meer wat gehoord.
Je zou kunnen zeggen: je leeft nog, dus zo ernstig wás het niet. Maar holy hell, ik vraag me af hoeveel mensen zo door de kieren van de falende GGZ vallen zeg. Er is géén hulp. Ik denk steeds: wat als ik niet nog reservepillen had liggen? Of alleen thuis was geweest? Wat dan? Wat moet je doen om te “bewijzen” dat het echt erg is? Dit soort systemen brengt mensen ertoe destructief gedrag te vertonen, terwijl een kort gesprek al zoveel had kunnen helpen.”
Geen incident, Willem.
Dit is Nederland anno 2019.
Aafke zei ook nog: “Ter nuancering: ik weet dat de mensen die in de GGZ werken echt betrokken zijn, maar compleet cynisch en kapot zijn door bezuinigen, waardoor ze niet de hulp kunnen bieden die ze zouden willen. Dat is killing als professional.”
Je ziet: Aafke verwijt het niet eens de mensen, maar het systeem.
Het is hetzelfde systeem dat de afgelopen jaren met die toeslagenaffaire honderden gezinnen in diepe ellende stortte en tegelijkertijd jouw drie frauderende tantes een paar miljoen belastingvoordeel opleverde toen je oma was overleden…
Toch een vrolijk Kerstfeest.
Ik hoop voor jou: met boom…
Groet,
JanD
Briefje van Jan’ wordt mogelijk gemaakt door vaste maandelijkse donaties via Back me en incidentele giften via Bunq me.
