Wanneer je via Google meer wilt weten over Austin krijg je als antwoord dat de Texaanse stad bekend staat om zijn uitstekende eetgelegenheden, goede locaties voor livemuziek, “and its general weirdness.” Hier komt Dilchos Vargas vandaan. Naar het schijnt twee muzikanten die vooralsnog kiezen voor anonimiteit. Dus is het op het moment van schrijven vergeefs zoeken naar bijvoorbeeld een account op social media. Wel is het album Cellophane Taste te horen via Bandcamp, of op vinyl want er is inderdaad een lp versie verkrijgbaar, uitgegeven in eigen beheer. Afgezien van de songtitels bevat de hoes evenmin nadere informatie. Op de voorzijde een fotonegatief van een jongedame in bikini met indianentooi.
Maar wat voor muziek maakt het Texaanse tweetal met de vage naam? Laten we in een poging een en ander te duiden er een aantal omschrijvingen op los laten: instrumentaal, psychedelisch, raar, inventief, kleurrijk, oriëntaals, ongeremd, dromerig, experimenteel. Aftermathamphetamine is nog wat chaotisch (niet gek met zo’n titel), beter wordt het als blijkt dat veel nummers wel degelijk een aanstekelijke geestdrift bevatten barstensvol melodieën, ingevingen en gedurfde arrangementen. Muziek en geluidseffecten worden gedoseerd heen en weer gesmeten tussen de luidsprekers. Het lijkt wel of dit album werd gemaakt in de jaren zestig waarbij men zich tijdens het opnemen afvroeg hoe popmuziek in 2020 zou klinken?
Dit album kan evengoed een ontmoeting genoemd worden tussen de band van Beck en avantgardisten The Residents. Of een soundtrack voor een fictieve rolprent van Quentin Tarantino. De intro van Kiss The Devil lijkt zelfs op een stukje Ennio Morricone. Dilchos Vargas maakt kortom muziek waarin de verbeeldingskracht flink met je op de loop gaat. Mooi dat men dan toch per nummer telkens een ander karakter, sfeer en gevoel weet op te roepen. Cellophane Taste is beslist een van de meest curieuze platen van de laatste jaren.
Dilchos Vargas – Cellophane Taste (lp, eigen beheer 2020)
