Als raadslid van de PVV in Rotterdam word ik regelmatig uitgemaakt voor racist. Ik bevind mij daarbij in goed gezelschap. Iedereen die niet de deugmening van links deelt is tegenwoordig een racist. Sinds het importeren van de Black Lives Matter-ideologie uit Amerika is alleen al blank zijn zelfs voldoende.
De cultuur van wijzen naar anderen en het aanpraten van een schuldgevoel is in het huidige racismedebat tot edele kunst verheven. Vooral Henk en Ingrid moeten zich schuldig voelen. Zij moeten zich knielend verontschuldigen, hun excuses aanbieden, boete doen. Voor handelingen die zij nooit hebben verricht en aan mensen die nooit hun slachtoffers zijn geweest, maar dat doet er niet toe. Zij zijn blank en daarmee schuldig.
Diversiteitsgedram is uitgevonden in Rotterdam waar de PvdA jaren de scepter zwaaide. Bij woorden blijft het niet in de stad van daden. Rotterdammers met een migratieachtergrond krijgen bij gelijke geschiktheid voorrang bij gemeentelijke vacatures. Op de sociale woningmarkt krijgen statushouders voorrang bij het toewijzen van een woning.
Henk en Ingrid voelen zich steeds meer ongewenste vreemdelingen in hun eigen stad, wijk en straat. Jongeren kunnen geen huis vinden omdat asielzoekers voorgaan. Ondertussen geeft de NOS bejaarden de schuld daarvan. ‘Hoe vergrijzing jouw zoektocht naar een huis belemmert’, kopte de staatszender over de op slot zittende woningmarkt.
Hoe divers, inclusief en verbindend ben je wanneer je stelselmatig groepen in de samenleving uitsluit? Die vragen worden niet gesteld, want de kleur van racisme staat vast.
Henk en Ingrid zijn niet de enige slachtoffers van ‘positieve discriminatie’. Voor Rotterdammers met een migratieachtergrond is het deugbeleid stigmatiserend en denigrerend. Wat het linkse beleid zegt is dat iedereen die niet blank is, zielig is. Om toch vooruit te komen in het leven is daar dan gelukkig de helpende hand van de coulante blanke elite. Door al dat slachtofferactivisme voelen zelfs collega-raadsleden met een migratieachtergrond zich hier niet meer thuis.
Discriminatie bestaat. Wat dacht u bijvoorbeeld van uitsluiting op basis van politieke voorkeur? Begin deze eeuw, in de hoogtijdagen van het PvdA-bestuur in Rotterdam, solliciteerde ik bij de gemeente naar een projectmanagementfunctie. De twee gesprekspartners met wie ik een goed gesprek had, concludeerden dat ik uitstekend geschikt was voor betreffende functie. Toch kwam er aan het einde van het gesprek een onverwachtse wending. Ik werd afgewezen omdat ik ‘niet PvdA genoeg’ was. Was de PvdA-ledenlijst erop na gelopen om te kijken of ik wel lid was? En werd ik vervolgens uit de selectieprocedure geknikkerd toen men concludeerde dat ik dat niet was?
Vrienden van mij die in de bouw werkzaam waren typeerden de drie torens bij het Marconiplein waar de gemeente destijds was gehuisvest als ‘het rode bolwerk’ en het ‘Kremlin aan de Maas’. Ook anderen die geen PvdA-lid waren, maakten geen schijn van kans op ook maar de geringste opdracht vanuit de gemeente.
Nederland is geen racistisch land. Maar we zullen en moeten als racisten worden weggezet. Zoals afgelopen zondag toen ‘divers en verbindend’ Hilversum ons zijn ‘Magnum Opus’ bracht over racisme. Roomblank deugmeisje Sophie Hilbrand begon de uitzending met iedere kijker uit te maken voor racist. De toon was gezet. Mijn tv ging op zwart.
Racisme komt onder alle bevolkingsgroepen voor. Heeft u weleens een Jood, Surinamer of homo in een Turkse of Marokkaanse winkel zien werken? Of een Marokkaan, Turk of blanke Nederlander in een Surinaamse toko?
Mensen lukraak van racisme beschuldigen en met het belerende vingertje wijzen naar anderen helpt discriminatie niet de wereld uit. Positieve discriminatie doet dat al helemaal niet. Het is altijd negatief om mensen anders te behandelen vanwege hun huidkleur, afkomst, sekse, geaardheid of politieke voorkeur.
Racisme heeft geen kleur, of het moet rood zijn.
