Klinkt als gitaarpunk. Maar bij Wax Chattels komt er niet eens een gitaar aan te pas. De meeste herrie om het zo maar eens te zeggen ontstaat uit de vrij ongebruikelijke bezetting van keyboards, bas en een bescheiden drumstel. Uit die keyboards klinken anders wel een hoop gitaarachtige geluiden, afgewisseld met dat van een loeiend orgel, waarvan het volume voortdurend in het rood uitslaat. Met dit ogenschijnlijk beperkt materiaal komt het dus vooral aan op goede ideeën en hoe deze over te brengen. Blijkt geen probleem voor dit drietal uit Nieuw-Zeeland. Hard, schetsmatig, ronduit oncomfortabel, donker en dwars. Maar ook intens, stekelig en neurotisch. En een stuk spannender dan het achteraf gezien lichtvoetige debuut waarop nog iets van een song herkenbaar was. Op dit tweede album Clot zijn niet alleen de muziek maar ook de teksten en songtitels statements. Ze lijken iets te zeggen over de aanpak van Wax Chattels: Glue, Efficiency, Less Is More, No Ties.
Opvallend is de manier waarop een ‘liedje’ of wat er nog van over is wordt afgekapt of simpelweg stopgezet. In alles is Clot ondermijnend doordat er halverwege een nummer er nog eentje lijkt bij te komen, en nog één, en nog één, waardoor de muziek soms behoorlijk hectisch kan uitpakken. Kunstpunk met een experimentele en emotionele ondertoon ook. Amanda Cheng en Peter Ruddell wisselen de vocalen af, zingen of schreeuwen met hartstocht, Tom Leggett drumt alsof zijn leven ervan af hangt. Nummers die beginnen als onraad en al na een paar seconden uitlopen op totale ontregeling. Je weet nooit welke kant het op gaat. En dat blijft zo. Clot bezit zo een geheel eigen ‘mood’ maar dan achterstevoren gespeld.
Wax Chattels – Clot (Captured Tracks/Flying Nun 2020)
