Low maakt de klus af. Mimi Parker en Alan Sparhawk leggen met de combinatie geluid en gemoed meer de nadruk op het laatste. Hoe tegendraadser de muziek hoe meer emotie in Parkers stem en manier van zingen klinkt. Die muziek op Hey What bestaat net als op de vorige plaat Double Negative uit losse brokken klank die een auditief beeldhouwwerk worden. Voordat het zover is is er ruimte voor vervormingen, onderbrekingen die zich onverwacht aandienen of gewoon even een potje lawaai gaan maken dwars door alles heen. De titel van de laatste plaat kondigde al aan dat er een tweede “negatieve” in het verschiet zat. “We wilden nieuwe gaten slaan in de mogelijkheden van muziek maken. Mijn reactie op een chaotische wereld is om terug te vechten met iets dat nog chaotischer is”, aldus Parker in een interview naar aanleiding van Double Negative.
Toch klinkt Hey What subtieler en meer beheerst omdat door de intuïtieve zang van Parker de muziek nooit helemaal op slot gaat. Sterker, ze trekt je steeds nadrukkelijker in een luisterbeleving waarin je de eigenzinnige benadering van Low gaat accepteren, omarmen en koesteren. Dit is zo’n plaat die sluipenderwijs onontkoombaar wordt, meeslepend en ingrijpend. Wel nog even raar opkijken van het openingsnummer White Horses dat eindigt met een pulserende hapering die best lang duurt. Alsof de cd een minuut blijft hangen. Het is het definitieve sein voor wat komen gaat: code rood. Aan het einde van All Night gebruikt Parker haar stem heel even als een sirene.
Low loopt met een wijde boog om de gangbare popmuziek. Het enige dat er nog aan herinnert zijn de songtitels. White Horses, Days Like These, Disappearing, Don’t Walk Away, More, The Price You Pay. Cliché-achtige titels die al eens eerder zijn gebruikt (o.a. door The Rolling Stones, Billy Bragg, War On Drugs). En wat wordt bedoeld met nota bene het instrumentale There’s A Comma After Still? De teksten lijken cryptische fragmenten van een groot persoonlijk verhaal. Days Like These gaat over de sleur en de twijfel van alledag. Het is verleidelijk om deze plaat als reflectie te zien van de onzekere tijden en wanorde waarin we nu leven. Wellicht de reden waarom de zang van Parker zoals gezegd wordt bevangen door emotie en melancholie. De laatste minuten van het nummer Hey zijn zelfs betoverend mooi. Net als de wijze waarop de ‘songs’ in elkaar overgaan. Bevrijdend klinken de beukende drums en de samensmelting van klanken, je reinste horrorsoundtrack, tijdens de apotheose van deze meesterlijke plaat die zijn gelijke niet kent.
Low – Hey What (Sub Pop/De Konkurrent 2021)
