Thanatopraxis, de plaat ligt al een tijdje in de schappen van de betere platenzaak. Zes jaar was het stil rondom de Belgische band In-Kata, maar het tweede album van de Antwerpenaren, afgelopen november uitgekomen, levert zo’n tornado aan kabaal dat deze stilte zo is vergeten. Een muzikale wervelwind die het midden houdt tussen mathrock, posthardcore en de betere melodische nu-metal blaast voor negen nummers grondig al het stof uit de speakers.
Net als bij de voorganger van In-Kata, Quetzal (dezelfde band met een andere drummer), valt muzikaal een link te leggen met een band als At The Drive-In, maar ook Tool of Tomahawk; intense en luide muziek waarin energie wordt gecombineerd met meer gewaagde ritmes en maatwisselingen, dit echter zonder de melodie en het liedje uit het oog te verliezen.
Zo is A Fur Called Louise – een van de sterkste nummers op de langspeler – gewapend met een set aan weerhaakjes waar een harpoen op een Japanse walvisjager trots op zou zijn. De eerste keer dat dit nummer zich, en dan met name het refrein, zich door het trommelvlies boort, ben je verloren. Alsof het de laatste hit van Frans Bauer betreft heeft In-Kata zich dan voor de aankomende paar uur in het hoofd vastgezet. Dit ondanks de tegendraadse en soms zelfs bewust irriterende gitaar- en synth-partijen. Muziek die tegelijkertijd nét tegen het gewone en acceptabele popjargon in gaat als nét tegen het gewone en acceptabele popjargon aanschuift; een combinatie die In-Kata vaker en scherp opzoekt. Hardcore riffs die angstig, energiek en pakkend poppy in dezelfde aanslag klinken, met een voortdurende dreiging in de ondertoon. Zelfs als het kwartet even gas lijkt terug te nemen, scheurt en piept de band en ligt een grote explosie op de loer.
Daarmee is de link ook te leggen naar een andere Belgische band, Raketkanon (waarmee In-Kata deze zondag in W2 in Den Bosch staat). Net als bij dat Gentse kwartet ligt bij deze Antwerpenaren er voortdurend een monster klaar om je de oren af te bijten en wordt elke toon met een gedrevenheid gespeeld alsof het de laatste toon is die de band ooit zal aanslaan. Laten we echter hopen dat dit verre van bewaarheid wordt, en een volgende plaat niet nog eens zes jaar op zich laat wachten. Met Thanatopraxis heeft het kwartet nu immers bewezen tot de top van het genre te behoren en ondanks de vele complexe partijen een zeer toegankelijk werk neer kunnen zetten.
Foto: Elisabeth Broekaert via Facebook
