Met drie bassisten en drie drummers kun je natuurlijk ook gewoon drie bands beginnen. Zoek een zanger/gitarist bij Dingus Khan, of voor de afwisseling zangeres/gitariste, en je hebt een toerend festival met drie lekker conventionele rock trio’s. Maar gewoon is ook zo gewoontjes, en de acht man van Dingus Khan zijn duidelijk meer van dat een drankje met die ‘Een beetje gek, …’ slogan.
Eén band, dus.
Met drie drummers.
En drie bassisten.
Dus.
En dan Britpop maken.
Dus.
Sinds eind oktober ligt deze bom aan chaos, anarchie en aanstekelijke pophoeks in de schappen, en sinds die dag ook geregeld rondjes maakt in mijn speler. Steeds waren er echter belangrijkere releases om over te schrijven. Maar al die tijd was het onmogelijk om los te komen van het gefloten intro van Make A List, het rustigste nummer op de eersteling van deze Ukelele band uit Manningtree. Rustig beginnend maar al snel ontaardend in een energie en dynamiek Arctic Monkeys tot een ingetogen bruiloftband degraderen, is dit noisepop zoals ik die het liefst in sloten tegelijkertijd tot mij neem. Absurd, fel, piepend en pompend zonder de essentie van het popliedje uit het oog te verliezen. En dit alles met een bijzondere rol voor de ukelele.
Ja, een ukelele.
Naast de volledige uit de hand gelopen ritme sectie die alleen al groter is dan de gemiddelde rockband wordt een groot deel van de opgejaagde melodieën verzorgd door een elektrische ukelele waar je klaarblijkelijk ook een enorme noise-muur op kunt trekken. Conventies tellen niet voor Dingus Khan, en gelukkig maar. Er zijn namelijk al genoeg bands die binnen de bestaande conventies excelleren. Deze acht Britten doen dat buiten de bekende grenzen en maken daar de meest aanstekelijk pop die even goed niet onopgemerkt mag blijven.
Dus.
Eigenlijk had ik deze dag gereserveerd om een stuk te schrijven over de uitstekende tweede leg van Unknown Mortal Orchestra. Een plaat die perfect past in het huidige tijdsgewricht waarin de psychedelische pop uit de jaren 1960 een wederdoop heeft gekregen, met bands als Tame Impala en onze eigen en wereldwijd – terecht – bejubelde Jacco Gardner. Maar daar kunt en heeft u zelf vast al hier, hier en/of hier overgelezen. Of hier, hier en anders wel hier. Hopelijk neemt u het mij niet kwalijk dat ik mij door deze haast vergeten doorpompende, heerlijk ronkende adhd noiserockbritpop parel heb laten afleiden. Yummie.
Dus.
