Tonen die zich tussen de zesde en zevende rib heen wurmen om in de borstkas een ferme grip om het kloppende hart te sluiten, It’s Up To Emma staat er vol mee. Scout Niblett heeft er niet veel nodig, haar bijtende gitaarspel en haar snerpende stem zijn veelal voldoende om in scherpe steken onder de huid te kruipen.
Een intensiteit én klank die doet denken aan het werk van Jason Molina (met wie Niblett haar eerste split 7″ deelde, vooral in de slepende wijze waarop zij haar (bariton) gitaar speelt in Can’t Fool Me Now,My Man of What Can I Do. Hier klinkt zij welhaast of de geest van wijlen Molina in haar is gevaren. Indringend.
In andere nummers doet zij denken aan een kruising tussen Swearing At Motorist en PJ Harvey, met een hint aan Catpower, maar altijd even intens. Zelfs wanneer de Engelse singersongwriter No Scrubs van TLC onder handen neemt, klinkt Niblett alsof het hart op haar tong ligt leeg te bloeden. Maar het is vooral het eigen werk waarmee Niblett haar hand in de borst weet te dringen. Al meteen met de opener Gun, waar wanneer na anderhalve minuut de eerste slagen op droge snare inkomen je al uit het veld geslagen voor je uit zit staren.
Of de zes minuten van Can’t Fool Me Now, waar Niblett’s zang en gitaar door traag slepende strijkers wordt bijgezet. Groots, zeker voor Scout Niblett, maar wel met het effect dat de vertwijfeling bezongen in de tekst al snel op de luisteraar overslaat. Hoe is inderdaad mogelijk dat we onszelf zolang voor de gek hebben gehouden? It’s Up To Emma is negen liederen puur emotie, zonder opsmuk, pathos of simpel effectbejag. Gewoon een plaat die je vast pakt, om de strot grijpt, in het hart knijpt en niet meer loslaat.
