Rammelpop, het soort dat begin jaren ’90 gemaakt werd door bands als Pavement, Sammy, Sebadoh en vele andere vergelijkbare bands, ik heb er een zwak voor. Een goede hook, een knipoog, een handvol aan dissonanten en een melodielijn die ergens – al is het maar voor even – spaak loopt, ik word warm van binnen en begin al snel mee te tikken, glimlachen, neuriën en in extreme gevallen mee te zingen. Zo erg zelfs dat mijn vriendin geregeld verzucht dat niet alles wat lawaaierig is ook goed is.
Zo ook met Sex Jams. Elke keer als ik deze combo uit Oostenrijk in huize Van Erve opzet, weerklinkt hetzelfde commentaar; Sommige mensen zouden gewoon níet moeten zingen! Niet! Doen!”. Een reactie die velen met haar zullen delen. Maar ik word er wezenloos gelukkig van, de tergende tegendraads schreeuwerige en hengelende wijze waarop de frontvrouw haar vocalen tegen de Pavementesque indiepop inwerpt; sexy subversief.
Hysterisch bijna, soms vergelijkbaar met de wijze waarop KatieJane Garside haar stembanden inzette bij Daisy Chainsaw. Hier dan alleen meer tegen een rafelige indiepop en door noise gedragen melodielijnen. Alsof Garside samen met Malkmus, Moore en Mascis een popplaat in elkaar heeft gesleuteld. Referenties die wel vaker terugkomen in het werk van het muzikale noiserock brein Wolfgang Möstl.
Als voorman van Mile Me Deaf, een van de schrijvers in Killed By 9v Batteries en gitarist in Sex Jams, is Möstl een actief figuur in de Weense underground, met rond hem een web aan bands waar hij veelal zelf actief in is. Reden om de Oostenrijker eens aan zijn oren te trekken, maar ook vooral omdat hij met twee van zijn bands dezer dagen in Nederland is.
“Wenen heeft op het moment eigenlijk een kleine muzikale familie, die veel met elkaar samen spelen en waarvan veel leden ook overlappen. Iedereen kent elkaar zo’n beetje, zonder dat er enige vorm van concurrentie onderling is,” vertelt hij over de scene in Wenen. Volgens hem zitten daar ook de nodige bands tussen die een uniek en eigen geluid te pakken hebben. De drie bands waar hij zelf in speelt, hebben dat in ieder geval zeker.
Verbonden door een liefde voor gebroken, manke en verborgen melodieën, zijn het wel drie totaal andere projecten. “Voor Mile Me Deaf schrijf ik vrijwel alle nummers, terwijl ik in Killed By 9volt Batteries samenwerk met drie andere songwriters met elk hun eigen inbreng. In beide gevallen worden die nummers dan weer door het geheel uitgewerkt. Het is niet zo dat ik met Mile Me Deaf alles zelf bepaal, ik heb het ook nooit gezien als een solo-project. Eigenlijk heb ik met Mile Me Deaf altijd zo gewerkt dat ik een paar nummers schreef en deze dan met een paar vrienden ging uitwerken en opnemen. Als de anderen met een goed idee komen, dan sta ik daarvoor open en proberen we dat. Met Sex Jams werken we weer helemaal anders. Daar ontstaan de nummers in de oefenruimte waar alle leden een gelijke en gelijkwaardig rol hebben.”
Uitkomst in alle gevallen is echter wel de mix van dissonanten, het atonale en een grote hoeveelheid aan rondzingende boven- en ondertonen. Een techniek waar de toen zestienjarige Wolfgang geleidelijk aan voor zich zelf is gaan ontwikkelen.
“Toen ik rond mijn zestiende begon met spelen, was ik voor een hele lange tijd eigen gewoon ronduit slecht, maar vooral ook moe om steeds Smoke On The Water te spelen. Maar toen ging ik proberen om de geluiden van Live At Pompeji, in mijn jeugd keek ik minimaal een keer in de maand met mijn vader naar deze live opname vaan Pink Floyd, te imiteren. That freaked me out!, die absurde gitaargeluiden die in dat concert te horen zijn. Maar toen introduceerde een vriend mij in de wereld van Sonic Youth. Mijn eerste reactie was er een van verbijstering, dat er bands waren die met die herrie liedjes maakten?”
Reden voor Möstl om dieper in deze wereld van dissonante, noise, feedback en melodie te duiken. Geen makkelijke opdracht wanneer je praktisch op het platteland van Oostenrijk woont en nauwelijks toegang tot het internet hebt.
“Het voelde bijna als of ik de oudheid onderzocht, en elke band werd gekoesterd als een kostbare schat. Ik zoog alles op wat ik tegenkwam, wat logischerwijs verklaart dat mijn gitaarspel die kant op ontwikkelde.” De mensen in zijn omgeving begrepen er echter weinig van, dat hij naar die ‘crap’ luisterde. Althans, tot dat hij de mensen ontmoette waarmee hij uiteindelijk Killed By 9volt Batteries oprichtte.
Bands die binnen een noiserock en indierock revival vallen te passen. Zo sluiten zowel Sex Jams als Mile Me Deaf perfect aan bij bands als Cloud Nothings, Mazes, The Men en andere bands die op dit moment de invloeden van Hüsker Dü, Dinosaur Jr., Pavement, Sonic Youth en vergelijkbare dissonante kunstenaars van de kapotte melodie hoog in het vaandel dragen. Möstl voelt zich echter geenszins onderdeel van die revival.
“Ik doe dit indierockding sinds 2002, en in die elf jaar zijn er verschillende revivals geweest waar mensen ons in probeerden te passen. Maar naast er naar luisteren en van deze trends genieten, heb ik mij daar zelf nooit druk om kunnen maken.”
En ook dat typeert het geluid van Mile Me Deaf en Sex Jams, naast de gebroken melodieen, het aftandse lawaai, de piepende feedback aan onder-, boven- en ondefinieerbare tonen, het heeft een ‘wij doen waar we zin in attitude’. Hoewel de muziek van de drie bands waar de Wener in speelt geen van drieen muzikaal zonder fundament zitten of zomaar uit de lucht zijn komen vallen, is er een sterke eigen aanpak in het geluid. Fijn gerijpt in de Oostenrijkse bergen en tot wasdom gekomen in een stad die de grandeur en macht vaan de adel in de vroegmoderne tijd ademt. Weense rammelpop, herrie volgens sommige, maar [i]Tsjeemig[/i], wat ga ik er hard op.
En luistert u anders zelf, naar de nieuwste single van Mile Me Deaf:
Live zien? Mile Me Deaf en Sex Jams spelen op 29 mei in De Grote Broek (Nijmegen), 30 mei in de Effenaar (Eindhoven) en 1 juni in Worm (Rotterdam).
