“DM Stith is God. Of zoiets.” Het is de korte reactie van Coen Schilderman, het opperhoofd van File Under, wanneer ik mijn Facebookstatus update met de mededeling dat [het] “Fijn thuis komen [is] met de indietronic soulgaze van The Revival Hour. Een van de beste platen van 2013 tot nu imho.”.
Een statusupdate die door zou kunnen gaan voor een samenvatting van een recensie, of zelfs gewoon een samengebalde recensie. Inmiddels bijna een half jaar lang ben ik opzoek naar een goed verhaal rond die kern “Fijn” en “indietronic soulgaze van The Revival Hour”. Zo lang ligt Scorpio Little Devil immers al bij mij thuis en zolang ben ik ook al gegrepen door de eigenwijze indiesoul die John Mark Lapham (van The Earlies) en DM Stith samen maken.
Een perfecte samenkomst van geesten waarbij meesterlijk liedjesschrijven samenkomt met elektronica, soul, bleeps, blops, soul, Roy Orbison en soul (heel veel soul). Ik had het verhaal echter niet, alleen die kern. Op zich genoeg, met een linkje erbij naar de bandcamp en een verwijzing naar uw eigen oren met de woorden “luister zelf!”, maar ik schrijf liever een verhaal waarin ik dan kan omschrijven dat Hold Back een prachtig slepende soulcrooner is, die dagen aan uw hersenschors blijft plakken.
Of dat Stith een prachtige doorleefde stem heeft, en dan verwijzen naar zijn solodebuut Heavy Ghost uit 2009 dat door te veel mensen is gemist (en volgens Schilderman dé plaat van het eerste decennium is), die hier echter nog meer diepte en kracht heeft. Zo’n verhaal wil ik schrijven. Maar al bijna een half jaar lang kom ik niet verder dan “Fijn thuis komen met de indietronic soulgaze van The Revival Hour. Een van de beste platen van 2013 tot nu imho….”, en eigenlijk zou dat ook moeten volstaan. Met dus dat linkje, waarna u – net als ik – met stomheid geslagen naar Scorpio Little Devil kunt gaan luisteren. Keer op keer op keer….
In september staat The Revival Hour op Incubate. Ik zit dan naast Coen vooraan in Paradox, kijken naar God (al is dat misschien wat overtrokken).
