Het zal niet het meest opvallende zijn op I/II, maar het is de drummer die hier de show maakt. Ingetogen en gedienstig roert Steven Cassiers de potten en pannen, elke neiging een deksel teveel te raken onderdrukkend. Jazzy groovend legt de drummer van Dez Mona (en Toots Thielemans) zo samen met Frédéric Lyenn Jacques een perfecte basis voor gitarist Bert Dockx, die daarop de show steelt met sfeervol gitaarwerk in afwisseling met stevige noise-erupties.
Jazz, postrock, noiserock, americana, het betoverende tweede album van het Belgisch jazz trio Dans Dans brengt het beste van die werelden samen. Het broeierige van Friends Of Dean Martinez, het onnavolgbare van Sun Ra, de felle chaotische uithalen van de vrije jazznoiserock formatie Trumans Water en de melodische gitaarlijnen van ’emocore’ trio Karate, de “andere” band van Flying Horseman voorman Bert Dockx heeft het allemaal.
De kracht van I/II is dat je 71 minuten lang niet ziet aankomen op welk moment Dans Dans welke kant op gaat. Of het trio gaat bijten, knuffelen, agiteren of aaien of gewoon doodleuk de vuist tegen de neus aanslaat, je hoort of ziet het nauwelijks aankomen. Het ene moment legt de band een easy-listening lounge sfeer waarop je rustig weg zakt in de bank om vervolgens feedbackend en wel een onweer te ontsteken dat je recht overeind zet op die zelfde bank.
Op I/II gaat het Belgische trio naast eigen werk onder andere aan de slag met nummers van Tom Waits, Robert Wyatt, David Bowie, Morricone en Sun Ra. Wat het drietal met deze originelen doet, heeft echter niets te maken met coveren. Het zijn bewerkingen waar Dans Dans een klein element neemt en daar een geheel eigen gebouw omheen bouwt. Donker vaak, gruizig meestal, maar altijd avontuurlijk. Rauw, grof en speels neemt Dans Dans thema’s uit die bestaande nummers en bewerkt ze tot geheel eigen en vrije composities, met meer lijn dan herhaling. Absoluut een plaat die de luisteraar volledige aandacht afdwingt, maar daar tegen over zet dat met elke wandeling door de 71 minuten vrije geluiden een nieuw landschap te horen is. En dat alles stevig gebouwd op een drummer, een ritmesectie, die weet wanneer je even niets moet doen.
