Vandaag kocht ik een nieuwe spijkerbroek. Afgewassen zwart, Levi’s 511, slim-fit. Niet dat er iets aan mijn lichaam ‘slim’ is (dat is zeker tien jaar, zo niet vijftien jaar geleden), maar zo heb ik mijn broeken al bijna een kwart eeuw; strak en zwart, sinds mijn achttiende vrijwel altijd het zelfde model; 501. Maar goed, nu dus een 511, modelletje onvruchtbaar, afwisseling omdat ze zeggen dat dit goed voor je is.
Een variatie op mijn dagelijkse outfit die nauwelijks iemand echt zal opvallen, net zomin als dat de wijzigingen in de vier albums die Disappears de afgelopen drie jaar uitbracht direct op zullen vallen. Het trio haalt de mosterd bij Spacemen3, rommelt wat aan met krautrock, vrijt op tegen de garagerock en knuffelt met psychedelica. Dat deed het op Lux, dat deed het op Guider, ging het drietal mee door op Pre-Language en dat doet de band rond Brian Case nog steeds op Era.
Snel recenseren is dus simpelweg een paar zinnen uit de vorige recensies kopiëren, nieuwe titels in verwerken, Loop noemen, Spacemen3 noemen, wijsneuzig verwijzen naar 90 Day Men – de vorige band van Brian Case – omdat ik dat een van de leukste experimentele noiserockbands vond en klaar is Kees. Dat zou echter te gemakzuchtig zijn en alleen kloppen als je de albums los van elkaar zou draaien.
Kies je er echter voor de vier achter elkaar te draaien, nek aan nek, dan valt op dat elk album een nieuwe richting zoekt en met name met de laatste twee albums een unieke eigen kleur is gevonden. Een kleur vol funk onder de psychedelische shoegaze en gitaarmuurgeluidseffecten.
Daar waar op Pre-Language al werd gespeeld met funky, tegen-het-been-op-rijdende, baslijnen, is het op de krautrock op Era bijna mogelijk om te discodansen. Zonder de repetitieve hypnose van krautrock los te laten wordt meer ruimte voor melodie in de nummers gezocht, met name in de titeltrack. Daar raakt Disappears aan de noiserock van 90 Day Men, een wereld vol melodieuze dissonanten op een palet van kraut- en postrock.
Vier albums en drie jaar in de carrière heeft Disappears niet alleen een eigen, maar vooral een ijzersterk en onderscheidend geluid gevonden én, net als Wooden Shjips in 2011, met kleine en haast onopvallende toevoegingen een nieuwe landmark langs de weg van psychedelische rock geslagen. Bijna net zo revolutionaire als mijn nieuwe zwarte broek. Een 511, slim-fit, in plaats van de gebruikelijk 501, zij het hopelijk een stuk vruchtbaarder.
