De huidige noiserock golf, ik kan hier moeilijk gaan beweren dat ik daar niet gelukkig mee ben. Eerder heb ik al eens uitgelegd dat luid, dissonant en fel mijn hart sneller doet kloppen. Een liter feedback erbij en mijn hart slaat op hol. Toch doet het me niet wat de zelfde soort bands mij begin jaren 1990 deden, en bij herbeluistering nog doen. Cloud Nothing is te gek, maar het tipt niet aan Wipers of Superchunk. The Men, ik stond met gebalde vuist vooraan tijdens Incubate, maar Dinosaur Jr. zal de band voor mij nooit worden. En zelfs Japandroids ontstijgen niet dat gevoel dat ik heb bij de bands uit mijn jeugd.
Mijn jeugd, zestien en midden in een posthardcore, DIY, noiserock en underground explosie. Toen ik muziekanalyse niet buiten de deuren van de muziekles en repetities van de fanfare bracht. Toen muziek iets rudimentair in de onderbuik was en ik nog geen enkele noodzaak zag in vergelijkingen. Mijn jeugd, waarin ik opgroeide met de herrie die ik mee neem tot in mijn graf.
Het zijn de bands die mij muzikaal opvoedden, een figuurlijke muzikale vader. En zoals je weet is niemand zo belangrijk, sterk, groot en slim als je eigen pa. Unwound hoort daarbij. In 1994 klapte de Amerikaanse hardcore noiserock band hard binnen bij de achttien jarige versie van schrijver dezes.
Kid Is Gone overlapt de vroege jaren van Unwound, drie lp’s met enkel materiaal opgenomen in de periode ’91 – ’92. De promo van deze box set (helaas niet volledig, maar in de voorproeverij hoor je mij niet klagen) laat een posthardcore band met horen waar, zelfs in de demo fase, veel huidige noisepunk bands nog een puntje aan kunnen zuigen. Mosterd wordt gehaald bij Sonic Youth en Dinosaur Jr., maar doorspekt met rauwe punk/hardcore van Black Flag, Minor Threat en het daaruit ontstane Fugazi. In zijn ruwe, meest ongepolijste versie (niet dat het ooit glad is geworden) heeft Unwound daarmee wel iets weg van Nirvana ten tijde van Bleach; hard, direct maar niet zonder melodie in al die explosiviteit te vergeten.
Het is de eerste van verschillende box sets die aankomende tijd bij Numero Group rondom de discografie van Unwound zullen uitkomen en misschien wel de meest interessante. Dit omdat het de band vangt in de mistige voorgeschiedenis, de dagen dat de kilometers werden gemaakt richting het debuut. Een periode waarin klaarblijkelijk al genoeg materiaal bij elkaar werd gerammeld om nu drie lp’s te vullen. Iets wat meteen ook een van de verklaringen kan zijn voor het verschil aan impact tussen de “helden en goden van toen” en de “sidekicks en engelen van nu”; in de jaren ’80 en ’90 had je tijd om in de luwte te groeien. Veel spelen, hier demo tape, daar een 7″, kilometers maken en onderwijl veel schaven en schaven, een tijd die veel (jonge) bands nu niet meer gegund wordt. Unwound had die tijd wel, en kon daarin voorbij het beheersen van muzikale trucjes naar een eigen sterk geluid groeien. Een geluid dat zich mooi zal ontvouwen gedurende Kid Is Gone.
