Vier bars, zo weinig is er nodig om geschiedenis te schrijven. Het overkwam Gregory Coleman die zonder het te weten de basis legde van een genre dat decennia later pas zou ontstaan. Het begin van deze geschiedenis is terug te leiden naar 1963 als Lillies on the field uitkomt. De film van Sidney Portier kreeg een soundtrack van Jester Hairston, een gerenommeerd songwriter die zijn sporen vooral in de film- en tv-wereld verdiende. Speciaal voor deze film schreef hij Amen, een gospel dat centraal staat in de film en later een hit zou worden. Niet direct vanaf de soundtrack maar door een versie van The Impressions in 1964. Maar waar Amen vooral scoorde was de kerk natuurlijk, waar het liedje snel in alle diensten overgenomen werd en tot op de dag van vandaag nog steeds een zekerheidje is.
Door het succes in de hitlijsten groeiden The Impressions uit tot een gewilde band in Amerika. En wat is de manier om daar gebruik van te maken? Juist, touren dus. Dit is waar onze held Gregory Coleman voor het eerst de hoek om komt kijken. The Impressions waren drie vocalisten en aangezien het nogal lastig is om een concerthal te vullen met enkel vocale kracht was er een band nodig. Dat werden de Winstons uit Washington D.C. Een opvallende verschijning in die tijd omdat er zowel blanke als zwarte leden in de band zaten en iedereen eigenlijk gelijkwaardig aan elkaar was. Door de segregatie cultuur in Amerika groeide deze tour al snel uit tot een bezienswaardigheid. Niet alleen was een van de grote hits een gospel uit de zwarte film en kerk, maar ook omdat de back up band een gemêleerd gezelschap was waar Coleman de drums in speelde.
Na enkele jaren splitsten de Winstons zich af. Het werd tijd voor een eigen plaat en die kwam er ook. In 1969 verscheen Color Him Father die het met een 7de plaats in de hitlijsten helemaal niet zo gek deed en de verkoopcijfers mochten er ook wezen. Uiteindelijk werden er meer dan een miljoen van verkocht maar het was echter de b-kant die jaren later de aandacht zou grijpen.
Voor de achterkant van de 7’inch hadden de jongens namelijk een oude klassieker uit de kast getrokken. Zoals wel vaker werd het b-kantje gezien als ruimte die gevuld moest worden en daarom werden vaak oude tracks of interpretaties van andermans liedjes gebruikt. Zo ook bij de Winstons want daar verscheen het succes nummer van The Impressions: Amen. In de kenmerkende stijl van de Winstons werd het zachte liedje ter ere van de heer een slopende funk track met een kenmerkende break in het midden die in het filmpje op 1:26 te horen is. Coleman greep zijn kans en maakte het beste van zijn vier bars die kenners bekend in de oren zullen klinken. Een van de ultieme samples was geboren.
Voor zover ik weer zijn Salt-n-Pepa de eersten die gebruik maakten van Coleman zijn uitspatting. In I Desire staan de drums met de horns centraal en door het succes van I Desire kwam er een vloedgolf aan tracks met de Amen-sample tevoorschijn. Waar Salt-n-Pepa de horns er ook nog bij pakten werd vooral de drum break een gewild sample object. De lijst lijkt eindeloos te zijn begin jaren 90 in de hip hop scene maar waar de break vooral zijn impact maakte was in de Jungle en Drum And Bass Scene. Wat Coleman nooit had kunnen weten was dat zijn ritme de oorsprong zou zijn van een totaal nieuw muziekgenre. Neem deze mixtape van LTJ Bukem uit het begin van de jaren 90 die ik toevallig tegen kwam op internet. Alle tracks in het korte mixje gebruiken de Amen-drums en binnen korte tijd kwam de typische U.K sound tot stand, allemaal dankzij die ene solo.
Ik kan je vooral aanraden om op onderzoek uit te gaan om te luisteren wie er allemaal gebruikt hebben gemaakt van de Amen-break. De lijst is te lang om hier een op een neer te pennen. Maar ook in de hedendaagse pop muziek komt de break nog vaak voor. Zo maakt Skrillex er regelmatig gebruik van om nog maar te zwijgen over The Prodigy die zo ongeveer hun hele carrière op deze break gebouwd hebben. En dat allemaal door een uitspatting van Gregory Coleman, Amen Brother!
DJ D-Rok (Daan Koekelkoren) draait onder andere op Wicked Jazz Sounds, Lovebirds en Zwarte Koffie, schrijft en produceert eigen tracks, maar is ook niet te beroerd om ons te onderwijzen in (zwarte) muziek.
Beeld: Shutterstock
