Toen ik gisteren na lang duwen en trekken met mijn verhaal rond Chance Of Rain van Laurel Halo eindelijk weer eens een verhaal rondom een album had weten af te ronden, besloot ik maar direct in een andere Hyperdub-release te duiken. Met de herfst, de korte dagen en het vroege donker sta ik meestal vrij open voor de experimentele elektronische muziek waar dit label bekend om staat. Opgericht door Kode9 (Steve Goodman) ligt het Britse label met vroege releases van onder andere Burial, Kode9 en The Bug aan de wortels van dubstep en het (relatieve) succes van artiesten als Zomby, Flying Lotus of eerder genoemde Burial.
Maar, hoewel de naam anders impliceert, Hyperdub is geen eenzijdig label en heeft al jaren het perspectief breder staan, gericht op de experimentele dance en elektronische muziek. Zo is ook Pull My Hair Back niet direct te classificeren als een standaard dubstep album. Jessy Lanza’s debuut steunt weliswaar op wiebelende beats, maar hangt in melodie meer naar R’n’B en disco. Alsof Jamie XX met Mariah Carey aan de slag is gegaan en tegelijkertijd een dreigende dancesfeer als een dromerige pop wereld te creëren; leftfield R’n’B.
Jessy Lanza is daar in niet de eerste, Dev Hynes zoekt met Blood Orange en zijn samenwerking met Solange al enige tijd naar de grenzen tussen R’n’B en alternatieve hiphop en dance en ook Toro Y Moi zoekt in zijn laatste werk naar die combinatie. Opvallendste daar in misschien nog wel Dungeonesse, de samenwerking van Jenn Wasner, zangeres van Wye Oak, met producer Jon Ehrens (Art Department), waar vanuit geheel onverwachte hoek de disco alternatief leven wordt ingeblazen. Maar wat Pull My Black Hair onderscheidt van al deze releases is het vermogen van Jessy Lanza om een hele plaat lang te boeien. Dit ligt hem vooral in de wijze waarop op deze eersteling het zoetsappige voortdurend wordt gecombineerd met een traag slepende dreiging.
Gebruikmakend van drumcomputer geluiden uit de vroege jaren 1990 wordt onder de lieve maar vooral brede stem van Lanza een disco beat gelegd die net te langzaam is om op te dansen en toch uitnodigt om in beweging te komen. Door deze aanhoudende wrijving blijf je hangen in de plaat, duik je graag nog eens in de warme nostalgie die Pull My Hair Back biedt. Constant het gevoel dat er iets gebeurt, waardoor je constant de plaat in wordt getrokken. Een uitdagende plaat, zoals vrijwel alle platen op Hyperdub. Eentje waarvoor je even moet gaan zitten om te horen dat het niet zo gebruikelijk is wat er op plaat gebeurt. Maar als je dat doet word je beloond op een album dat vele malen meer geeft dan de zoveelste MTV award R’n’B kandidaat in minder aan dan nodig is om haar nummers toon bij te zetten.
