Het is me gelukt. Ik ben de laatste maand van 2013 doorgekomen zonder een lijstje te hoeven maken met favoriete albums, singles of guilty pleasures. Na de top 2000 ook vakkundig te hebben ontweken op de radio en tv, leek het even alsof iedereen eindelijk zijn blik op 2014 kon gaan richten. Totdat ik er toch intrapte. Via twitter kwamen enkele vooraanstaande muziek recensenten namelijk met hun favoriete album naar buiten.
Omdat ik altijd zo goed mogelijk in de gaten probeer te houden wat er speelt, besloot ik er eens in te duiken om te kijken of er eventueel een tof album zou kunnen zijn dat ik gemist heb. Het antwoord was kort maar krachtig, nee. Want tot mijn verbazing zag ik veel dezelfde naam voorbij komen. Waar een enkeling het aandurfde om het akoestische album van Justin Bieber te noemen, was het vooral één proleet die ik voorbij zag komen: Yeezus. Alsof er niets anders uitgebracht was dit jaar, leek men het er over eens dat dit het beste album was dat in 2013 te horen was. Wat mijn mening over Yeezus is mag duidelijk zijn, (wees niet bang want deze column zal geen Kanye waardige rant worden) maar toch kwam er een bepaalde rebelsheid in mij op waardoor ik er toch aan moet geloven. Schrijven over mijn favoriete album uit 2013.
Het album waarop mijn keuze is gevallen kwam op 10 december uit, en dat zegt veel over het muziek jaar dat we achter de rug hebben. De plaat van Disclosure was fijn voor in de club, Daft Punk scoorde een megahit maar is niet zo revolutionair meer als velen willen doen geloven en Vampire Weekend heeft mij nooit geraakt waardoor ik nog steeds zat te wachten op die ene plaat die gelukkig op de valreep van het jaar nog uitkwam. Stones Throw durfde het aan om twee artiesten aan elkaar te koppelen die precies bij elkaar passen: Dam Funk en Snoop Dogg. Twee veteranen uit het westen die allebei uit de G-Funk komen, logischer dan dat kan bijna niet.
Over de geschiedenis van G-Funk is veel onenigheid, zo lijkt er een eindeloze discussie gaande over wie de echte ‘’uitvinder’’ van het genre is. Zo wordt Too-Short als pionier gezien, terwijl er een verwoede discussie tussen Dr.Dre en Above The Law speelt wie nou echt de godfather genoemd mag worden. Wat wel overduidelijk is, is de sterke band met het P-Funk genre. Dit komt door de samples en sounds die gebruikt werden, alsmede door de manier waarop de rappers hun teksten brachten. Waar P-Funk simpelweg voor Parliament-Funkadelic staat, heeft de G een iets andere betekenis: Gangstar-Funk. En dat is te horen ook. P-Funk staat bol van satire en humor terwijl de G-Funk zich laat kennen door lyrics over het gangster bestaan en de harde wetten van de straat.
Na het succes van The Cronic in 1992 groeide de populariteit van G-Funk naar een ongekende hoogte, de sub cultuur werd een genre met meerdere succesvolle artiesten. Zo scoorden Nate Dogg en Warren G goed, maar de plaat die naast The Cronic toch het meest is blijven hangen is Doggystyle van Snoop Dogg uit 1993. Juist Snoop kwam het dichtste bij P-Funk in de buurt. Ja de lyrics waren hard, maar de humor die zo kenmerkend van voor de P kwam eindelijk weer naar voren. Door zijn opvallende stijl van rappen, de producties van Dr.Dre en de mainstream aandacht voor G-Funk staat Snoop zijn debuut album nog altijd te boek als een van de grootste Hiphop klassiekers ooit.
Helaas viel Snoop in een patroon dat vaak te zien is bij artiesten die al langere tijd meedraaien. In de loop der jaren wordt het succes steeds iets minder, waardoor hij zich genoodzaakt voelt om zichzelf steeds opnieuw uit te vinden. In plaats van iets minder uit te brengen en zich te concentreren op waar hij echt goed is in, hebben we Snoop de afgelopen jaren op tracks voorbij zien komen met bijvoorbeeld Tiesto en andere gasten waar hij eigenlijk ver vandaan had moeten blijven. Ook zijn reggae reïncarnatie en het bijbehorende Snoop Lion slaat helemaal nergens op. Snoop is steeds opzoek naar dat ene incidentele succesje, zonder trouw te blijven aan wie hij eigenlijk is. En helaas vergat ik de afgelopen jaren daardoor wel eens hoe goed Snoop ooit is geweest. Totdat 7 Days Of Funk bij mij op de deurmat plofte.
Door de slimme verwijzingen naar 7 minutes of funk en het artwork van Doggystyle was mijn interesse al snel gewekt. En na een eerste luisterbeurt van de plaat was ik verkocht, dit is de oude Snoop waar ik ooit van ben gaan houden. De producties zijn scherp, de G-Funk sound tot in perfectie opgezocht en Snoop rapt eindelijk weer in zijn kenmerkende stijl zoals we die hebben leren kennen op Doggystyle. Hit The Pavement en Faden Away zijn slechts enkele voorbeelden van hoe goed deze plaat is. Iets dat ook zeker op het conto van Dam Funk geschreven mag worden. Hij weet Snoop te laten excelleren door zijn slimme producties.
Ik kan het aanraden om deze plaat tijdens het koken een keer op te zetten, laat het op je inwerken als je niet bekend bent met de traditionele G-Funk sound. En als je dat wel bent, is het fijn om Snoop Dogg/Lion/Zilla eindelijk weer eens in zijn natuurlijke omgeving te horen. Mijn 2013 is op de valreep toch nog gered!
DJ D-Rok (Daan Koekelkoren) draait onder andere op Wicked Jazz Sounds, Lovebirds en Zwarte Koffie, schrijft en produceert eigen tracks, maar is ook niet te beroerd om ons te onderwijzen in (zwarte) muziek.
