Er was de afgelopen twee weken niet aan te ontkomen. Hollandse kneuterigheid op tv. En dat nog wel in Rusland. Helaas voor het eerst in tijden zonder de prachtige truien van Mart Smeets, maar het schaatsen domineerde weer ouderwets de NOS. Toch is niet alles bij hetzelfde gebleven, want Mart moest het veld ruimen voor de jongere generatie.
Dat Erben Wennemars heel erg graag op tv wil mag al een tijdje duidelijk zijn, maar naast hem zat tot mijn verassing een bekend gezicht: Rintje Ritsma. Ik was hem compleet vergeten, maar daar zat hij braaf te vertellen over alles dat er net op de baan gebeurd was. Terwijl ik zat te bedenken hoe snel je iemand kwijt kan raken, dwaalden mijn gedachten af naar die rode kop in een lichtblauw schaatspak dat mede mogelijk werd gemaakt door een zeepje. Het waren echter niet zijn overwinningen waar ik aan terug dacht, maar vooral aan het feit waarom ik hem misschien al vergeten was. Rintje is te lang door gegaan.
Als iemand ergens ooit de beste in is geweest, kan het later alleen maar minder worden. Sommigen komen nog met de middenmoot mee, maar voor de meesten is een plaats in de achterhoede gereserveerd. Weten wanneer je moet stoppen is niet alleen een belangrijk iets in de sport, maar zeker ook in de muziek. Te lang door gaan al helemaal. Iets dat helaas bewezen wordt door enkele grootheden uit het verleden die maar door blijven gaan, en daardoor eerder medelijden oproepen dan bewondering.
Zo vond ik het zeer pijnlijk om James Brown van het podium te zien strompelen na drie liedjes, om even adem te halen. Dit herhaalde zich om de tien minuten en terwijl de band de gaatjes vol speelden, lag Brown backstage aan de beademing. De kracht was weg en wat overbleef was een opa in een glimmend pak die probeerde een spagaat te maken, maar eigenlijk al tien jaar met pensioen had moeten zijn.
Net als The Rolling Stones die eigenlijk al vijftien jaar geleden het voorbeeld van Keith Richards hadden moeten volgen. Die klom in een palmboom op een tropisch eiland om eens lekker een tukje te doen. Wat klinkt als een perfecte dagbesteding voor een pensionado, bleek echter knap lastig te zijn met een fles wiskey achter je kiezen. Richards viel, brak ongeveer alles en besloot dat met pensioen gaan niets voor hem en zijn vrienden was. En zo gingen de jongens weer verder met de zoveelste wereld tournee. Wat er nu echter op het podium staat, lijkt meer op coverband van het bejaardentehuis dan op wat de Stones ooit waren. De rock&roll is weg, het beruchte randje dat ze altijd opzochten is weg, de muzikaliteit is weg en de vrouwen zijn ook al verdwenen maar niemand kan de jongens er blijkbaar van overtuigen dat het mooi is geweest.
En ja, het is pijnlijk maar ik vrees dat het einde voor Stevie Wonder als performer ook langzaam in zicht komt. Zijn performance met Daft Punk en Pharrell heeft me doen twijfelen. Naast dat Pharrell nogal vals was, viel het me vooral op dat Stevie er gedesoriënteerd en verdwaasd bij zat. Z’n timing was ook niet wat we van hem gewend waren en zijn optreden liet een raar gevoel bij me achter. Het hangt al wat langer in de lucht maar misschien moet het nu dan ook echt gezegd worden. Stevie, trek je terug in de studio. Blijf prachtige liedjes schrijven maar het is tijd om een stapje terug te doen.
Maar de grootste tegenvaller van de afgelopen jaren is toch wel Earth, Wind & Fire. De legende die ze zorgvuldig hebben opgebouwd is langzaam aan het afbrokkelen, want de band die nu op het podium staat mag bijna de naam EWF niet dragen. Er zijn nog drie originele leden over, in sommige gevallen komt dat door ziekte zoals bij Maurice White, aangevuld door sessie muzikanten die niet kunnen brengen waar EWF groot mee is geworden. Muzikale genialiteit. Ook heb ik me mateloos aan de dansjes geïrriteerd die sinds een paar jaar ook verplicht zijn en is de funk (zegmaar de x factor) helemaal verdwenen. Eigenlijk is de neerwaartse spiraal na Faces en 1980 al ingezet, toen veel originele leden de band verlieten en er gekozen werd voor een elektronische aanpak van de tracks. Het daaropvolgende album Raise verkocht goed, maar was het punt waar veel trouwe EWF fans op afhaakten.
Daarom dus een goedbedoelde tip aan alle artiesten die tegen het randje aanzitten. Weet wanneer je moet stoppen. Legendes worden sneller afgebroken dan dat ze opgebouwd worden. En voor die paar artiesten die toch te lang door gaan, stoppen en even radiostilte. Rintje heeft bewezen dat het kan, nu nog een Noorse trui.
DJ D-Rok (Daan Koekelkoren) draait onder andere op Wicked Jazz Sounds, Lovebirds en Zwarte Koffie, schrijft en produceert eigen tracks, maar is ook niet te beroerd om ons te onderwijzen in (zwarte) muziek.
