Nick Burrows (Jim Broadbent) verrast zijn vrouw Meg (Lindsay Duncan) met een weekendje Parijs om hun dertigjarige huwelijk te vieren. In dezelfde stad als waar ze ooit hun huwelijksreis hielden. De vlam der liefde tussen beiden lijkt echter gereduceerd tot een voor het blote oog vrijwel onzichtbare vonk. Af en toe komt zien we wel een glimp van deze ooit aanwezige hartstocht, maar binnen enkele minuten kan deze weer volledig van het toneel zijn verdwenen.
Wanneer Nick zijn vrouw vraagt waarom hij haar nooit meer mag aanraken, antwoordt zij met “It’s not love, it’s like being arrested”. Ze lijkt tevens te lijden aan een bipolaire stoornis, want het ene moment kan ze het bloed van haar man wel drinken en vijf minuten later vertelt ze hem doodleuk tijdens een diner in een gezellig Frans restaurantje dat ze blij is dat hij haar heeft meegenomen naar Parijs.
Of is dit normaal? Zijn we allemaal een beetje bipolair als het gaat om mensen voor wie we, soms diep weggezakte, maar nog wel aanwezige gevoelens koesteren? Is het juist ómdat we van iemand houden, dat we ons kunnen ergeren aan kleine dingen? En is het juist vanwege deze liefde dat we het daarna weer, met een goed glas wijn, goed kunnen maken om weer verder te gaan met ons leven?
