Ik woon in ‘1012’. Postcodegebied 1012 is de rosse buurt van Amsterdam en wat omliggende grachten. Het is het middelpunt van het toerisme. Hoe graag de gemeente ook wil dat toeristen naar Amsterdam komen voor Vincent, Anne en Rembrandt, de meesten combineren hun culturele bezoek maar al te graag met de rood gloeiende ramen, slappe friet, groene rook en liters bier.
Ik woon nu acht jaar in deze buurt en het maken van kennissen gaat langzaam, ook bij de plaatselijke middenstand. De Chinees begon me pas na vijf jaar te herkennen, de Thai na zes. Slechts twee meisjes van de volledige staf van de Albert Heijn, zie ik een glimmende blik van herkenning maken. Dat is ook niet gek: de toeristenstroom is immens en voor de middenstanders in deze buurt is het veelal productie draaien, met steeds wisselende gezichten die met alcoholwalmen in krom Engels hun bestellingen doen.
Zo anders is “De Waag.” Een sigarettenboer annex minisupermarkt annex toeristenprullariawinkel. Het heeft even geduurd voor ik bij de waag naar binnen stapte. En ik merkte dat, ondanks de etnische diversiteit van de buurt de baarden van de twee broers die de zaak draaien me wat unheimisch deden voelen. Ik geef het toe.
Tot die ene keer met Pasen of een andere christelijke dag de Albert Heijn gesloten was. En ik moest toch echt een pakkie sjek hebben.
De grootste baard van de twee groet me in platter Amsterdams dan ik gewend ben te horen in deze buurt: “Hee man, kom je eindelijk es een keer binnôn? Ik zie je altijd langskomôn, dus ik denk; die woont hier fast!”
Ineens realiseer ik me dat de buurt helemaal niet zo anoniem is als ik dacht. Sindsdien haal ik mijn pakje shag niet meer bij de Appie, maar bij De Waag. Samen met enkele Bekende Nederlanders die in de buurt wonen, de prostituettes die hun benodigdheden komen halen alvorens ze de Wallen opgaan en, alsnog, wat toeristen.
Hier kom ik anders binnen dan in de Albert Heijn, Hema of Kruidvat. Hier ben ik niet gehaast, nog geïrriteerd. Hier maak ik een praatje. Vaker wel twee praatjes ook.
Want ik merk dat deze drukke buurt kolkt van de actie en de mensen en dat heeft zijn effect op me. Ook ik ben gehaast en druk. Bij De Waag kom ik altijd naglimlachend en relaxed naar buiten. Onthaast? Dat is misschien wat veel eer. Maar het is de enige zaak waar ik al drie keer naar buiten ben gekomen om vervolgens naar huis te lopen. Totaal vergeten dat ik aangekomen was op mijn fiets.
