Ik was vroeger dol op handwerken, van rendiertrui tot kabouterdasje: ik breide het allemaal. De Ariadne, een maandelijks handwerkblad, was een bron van inspiratie en hezelfde enthousiasme overviel me laatst weer toen ik dames zag paraderen met zelfgebreide roze hoofddeksels. ‘Hey wat leuk, zou het moeilijk zijn om zo’n vaginamuts te breien? Benieuwd welke dikte breinaalden ze hebben gebruikt, of ze een Candida-boord hebben gekozen en of je de poezenoren moet afhechten met zo’n lastige Chlamydia-steek’.
De opwinding en de overtuiging waarmee mijn gendergenoten wereldwijd door de straten marcheerden verwarden me tegelijkertijd omdat ik zowel de vorm als de inhoud van deze mutsen niet goed begreep. Zo’n postmoderne gebreide variant van het vrouwelijk geslachtsdeel zou hoge ogen gooien in het Stedelijk Museum bij een moeilijke tentoonstelling getiteld The lady fucks the tramp.
De vrouwen die zich tijdens deze marsen in volledige vagijnen hadden gehuld waren bijna warm. Ik hoop dat zij zich bij een volgende seksistische uitspraak van Donald Trump in bloederige baarmoeders (hystera in het Grieks) uitdossen, zodat we met recht weer hysterisch genoemd mogen worden.
Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat vrouwen zich bedreigd voelen in een tijd dat mannen door teveel papadagen, nuance en verbindend communiceren nog nooit zo laag in hun testosteron hebben gezeten? Veel mannen van nu zijn zo angstig geworden dat ze liever in getallen communiceren, aangezien het risico op psychische kwetsuren bij gezond mannelijk taalgebruik te groot is geworden.
De zogenaamd feministische non-actie, aangevoerd door Koninginnevagina Madonna, getuigt vooral van een gebrek aan realiteitszin. Door mannen jouw vagina in hun gezicht te wrijven overtuig je ze volgens mij niet van het feit dat vrouwen weldenkende en gelijkwaardige wezens zijn.
Ik probeer me voor te stellen dat mannen op een dag onze typische vrouwendingen plots niet meer verdragen en met zelfgepunnikte penismutsen gaan demonstreren. We krijgen een stijve muts van jullie hysterische buien om een vuilniszak of vieze sok, van jullie premenstrueel syndroom en van jullie castrerende ‘het is niet wat je zegt maar de toon waarop’.
In een artikel op de Correspondent rechtvaardigt Sarah Sluimer in een duizelingwekkende argumentenrollercoaster van uitspraken van Trump over abortus, via je seksistische baas bij het koffiezetapparaat tot Geert Wilders, dat onze vrouwenrechten ernstig onder druk staan en dat deze demonstraties het enige juiste antwoord zijn op iets wat ik nog steeds niet concreet op de mentale radar heb.
In de daarop volgende facebook-discussie stelt columniste Annabel Nanninga mijns inziens dan ook terecht:
“Die marsen gaan overal over en dus nergens over. Kun je wegredeneren met het modewoordje ‘intersectioneel’ maar dat verbloemt niet dat het een vergaarbak van issues is waarvoor of -tegen men deelneemt. Wat willen de meisjes nou? Stay on message is communicatieadvies nummer 1, de message is niet eens duidelijk maar we zijn wel lekker ludiek en oh ja Trump is stom. Echt dit gepruts doet vrouwenrechten en het imago van de vrouwenbeweging zo veel kwaad.”
Daarnaast zou een verstandig onderbouwde discussie over bepaalde kanten van het recht op abortus zou helemaal geen kwaad kunnen. Meisjes die vanwege een laag IQ, psychische problemen en gebrek aan juiste begeleiding telkens zwanger worden en voor de zoveelste keer een abortus ondergaan, is bepaald geen wenselijke situatie.
Westerse vrouwen die échte misstanden signaleren zoals bij islamitische gendergenoten, die op basis van de Koran aantoonbaar ongelijk behandeld worden ‘respecteren culturele diversiteit onvoldoende’ en worden afgeserveerd met een zurig racistisch sausje. Shirin Ebadi, een Iraanse juriste en vrouwenactiviste moest na de Iraanse revolutie in 1979 haar ambt als rechter neerleggen omdat vrouwen volgens de ayatollahs te emotioneel zouden zijn om dit beroep uit te kunnen oefenen. Dat lijkt me nou een concrete reden om de straat op te gaan. Evenals onze moeders of grootmoeders die zich terecht hebben verzet tegen het feit dat werkgevers vrouwen mochten ontslaan die zwanger werden.
Tenslotte nog een grappige observatie van pornosite Pornhub: tijdens de recente vrouwenmarsen daalde het aantal vrouwelijke bezoekers van de site met bijna 22 procent. Ik ga er vanuit dat deze 22 procent dwalende vagina’s strikt genderneutrale porno bekijken met pornosterren à la Jens van Tricht, die inmiddels zijn eigen vrouwelijkheid heeft weten te bevrijden en voor u verkiesbaar is op plaats 5 van Artikel 1.
