Paul Joseph Watson berichtte onlangs voor Infowars over een sinistere voetnoot in een artikel dat eerder deze week werd gepubliceerd in het gezaghebbende Foreign Policy. In het artikel- dat voornamelijk handelt over de Russische verhouding tot Trump- wordt gesuggereerd dat het Kremlin de Amerikaanse regering ervoor aanziet een afzettingsprocedure of zelfs moordaanslag te overwegen om zich te ontdoen van de zittende president:
“Wat het Kremlin het meeste angst aanjaagt is dat Trump wordt afgezet, of zelfs vermoord. Diegenen, zo zeggen Kremlin-insiders, zullen zeker een giftige en partijoverstijgende anti-Rusland-campagne op touw zetten.”
Deze woorden, hoewel geen volslagen verrassing, vormen kleine waterstraaltjes in de dam van mijn bangste voorgevoelens. Ik ben er met andere woorden helemaal niet gerust op dat de Donald zijn eerste ambtsjaar overleeft. Het is gemakkelijk gezegd, misschien te gemakkelijk, maar de virulente anti-Trump-retoriek (die met elk uitgevaardigd decreet in heftigheid lijkt toe te nemen) doet het ergste vrezen voor het lot van de huidige president.
Linksgekkies die uit naam van de meest antidemocratische oprispingen het aftreden eisen van iemand die, eens of oneens, rechtmatig is verkozen, gaan volledig voorbij aan de in de grondwet verankerde garantie dat de president kan worden teruggefloten en ook wórdt teruggefloten zodra hij zijn boekje te buiten gaat. Daarnaast is over vier jaar alweer de mogelijkheid het serpent uit het Witte Huis te stemmen. Het anti- Amerikanisme van de weg-met-de-president-massademonstraties nog daargelaten, wordt de weerzin tegen de huidige commander in chief ook in de overheidsdepartementen nauwelijks onder stoelen of banken gestoken.
Nu is de onvrede wel merkbaar, maar vooralsnog vrij non-descript van aard en opgeborgen onder felroze poezemutsen en andere wandelende blijken van onmacht. Nauwelijks een reden voor een riskante moordaanslag met alle compromitterende gevolgen voor de moordenaars van dien. Zou je zeggen. Hoewel feitelijke aanwijzingen voor een moordcomplot-in-wording ontbreken, durf ik als een soort amateur-Tomas Ross hardop te beweren dat mijn vermoeden op meer is gebaseerd dan een potje vrijblijvend associëren op afstand. Je kunt je er immers iets bij voorstellen. Ik stel me er in ieder geval van alles bij voor.
De opgebouwde onvrede in Washington, hoewel getemperd door gevoelsmatige reserves vooralsnog, kristalliseert zich in de loop van de maanden steeds verder uit, tot op het punt dat er een zeker momentum ontstaat in de hoogste regionen van Washington, waarna de verschillende onderdelen, aangejaagd door de toenemende deugdruk vanuit een hysterisch electoraat, als vanzelf in beweging komen. Maar wat dan?
Er staan de twee overige takken aan de constitutionele moederboom een x-aantal instrumenten ter beschikking, afzetting zijnde de eerste en minst bloedige manier om zich van een zittende president te scheiden van zijn ambt. Maar een dergelijke afzettingsprocedure is ingewikkeld, tijdrovend, en politiek gezien uitputtend. Vandaar dat men zich wel tweemaal zal bedenken voordat een dergelijke procedure in gang zal worden gezet, beducht als men is op een politiek onfortuinlijke terugslag. Niet gek als je bedenkt dat in de recente geschiedenis slechts driemaal is gepoogd om de uitvoerende macht middels impeachment te verjagen uit het Witte Huis.
Daar komt bij dat van die drie pogingen er welgeteld één met succes is doorgelopen. Het feit dat de huidige president haast lijkt te maken met het inlossen van zijn campagnebeloftes, zou lieden met kwade bedoelingen nog op gedachten kunnen brengen. Hoewel de verschillende inlichtingendiensten zich vooralsnog laven aan de staatsruif van toegezegde subsidiëring, moet die onvrede op enig moment wel een verbinding aangaan met de toch al overdadig aanwezige onvrede bij zittende carrière-politici op sleutelposities in het Amerikaanse overheidsapparaat wier tweede natuur het is om hun oor te luister leggen bij een rancuneus electoraat. Shakespeare liet zijn Brutus zeggen:
Let’s be sacrificers, but not butchers, Caius.
. . . And, gentle friends,
Let’s kill him boldly, but not wrathfully;
Let’s carve him as a dish fit for the gods,
Not hew him as a carcass fit for hounds;
And let our hearts, as subtle masters do,
Stir up their servants to an act of rage,
And after seem to chide ’em.
Nu ik toch hardop aan het speculeren ben geslagen, en zelfs zo onbeschaamd ben geweest om de Grote Bard uit Stratford er met de haren bij te slepen, kan ik mijn vermoedens net zo goed ronduit ter tafel werpen, want waarom de neuk ook niet?
Thans wordt een pruttelende bloedstoof samengeroerd die weldra aan de Amerikanen zal worden opgediend. Hoewel geen enkele president na Kennedy de indruk van vreesachtigheid wil wekken, is de open limo sedert ’63 natuurlijk een weloverwogen no-go, maar ik zie de Trumpster ervoor aan zijn opties te overschatten en het gevaar waarin hij verkeert te onderschatten, juist vanwege zijn volstrekte outsiderschap. Dat, en het feit dat hij- als elke president- wordt omringd door opportunistische ja-knikkers zal ook niet bijdragen aan een gepaste argwaan bij de kersverse president.
Afijn mensen, ik zeg maar: Beware the Ides of March.
