Bindende leestip voor iedereen die zich (terecht) zorgen maakt om voortsluipende politieke-correctheid. Tevens leestip voor iedereen die halstarrig blijft volhouden dat de politieke-correctheid ‘echt niet weer in opkomst is’, zoals sommige Volkskrant-medewerksters zichzelf en hun publiek wijsmaken.
In de Britse The Spectator verhaalt een, kennelijk enigszins conservatieve, debater over zijn ervaringen met ‘free speech‘ op Britse universiteiten, waaronder enkele van de welbekende prestigieuze. Die free speech is er niet meer. Waren universiteiten ooit het terrein voor openmindend kennis nemen van elkaar middels discussie, debat en uiten van meningen, nu zijn de universiteiten onder druk van ‘minderheidsgroeperingen’ en policor lobbygroepjes veranderd in ‘safe zones‘ waar helemaal niemand ook maar een haar zal worden gekrenkt. Dus ook niet door middel van een andere mening of, oh horror, zoiets abject als de verkeerde muziek.
Bij wie dacht dat alleen de Taliban muziek verbiedt zullen de nekharen na lezing van dit artikel ten berge rijzen.
En voor wie dacht dat we in Nederland al diep zijn gezonken met de Zwarte Piet-discussies, cabaretiers die hun excuses aanbieden na een slechte negergrap, Gordon die na een opmelking ovel Chinezen wordt gesloopt door Vara-leden of verplichte vleesloze dagen in universiteitskantines is deze beschrijving van Britse universiteiten een eyeopener. En een beangstigende blik in de toekomst.
Zo is het nummer Blurred Lines van Robin Thicke op 20(!) universiteiten verboden. Want te vrouwonvriendelijk en te onzedelijk. Op sommige universiteitsbibliotheken is het tabloid The Sun weggecensureerd. De blote meisjes van pagina drie zouden er namelijk wel eens voor kunnen zorgen dat de hitsige studentenjongens vrouwen gaan verkrachten. Want ja, verkrachting dat komt door foute muziek (zoals het levensgevaarlijke genre ‘rap’) en andere intolerante zaken in onze cultuur die eigenlijk gewoon verboden zouden moeten zijn. Uiteraard is ook Nietzsche verboden, werd het de auteur van dit Spectator-artikel in kwestie onmogelijk gemaakt om te debatteren over abortus omdat ‘mannen daar niets over hebben te zeggen’ volgens boze feministes en worden eerstejaars geacht deel te nemen aan een gelijkheid- en diversiteitstraining in een tolerantiekamp (ja, dat was ooit gewoon nog satire in South Park…). Oh, en mannen moeten uiteraard van alles leren over vrouwelijke seksualiteit, want ze zijn eigenlijk per definitie al verdacht van verkrachting. Bovendien mogen de mannen zich niet meer zo seksistisch en macho gedragen. Doen ze dat wel dan worden ze gedwongen excuses te maken.
De auteur noemt deze ultra-intolerante ‘pro-tolerantie’ studenten zogenaamde ‘Stepford students’. In Nederland heten ze gewoon hipsters.
Ze zijn het spiegelbeeld van de generatie die zich luidkeels ontworstelde aan alle regels van kerk en staat, een uitputtend beroep deed op alle vormen van vrijheid.
De verwende rubberentegelgeneratie van hedendaagse studenten is een product van een strijd tegen politieke-correctheid die uiteindelijk een geheel nieuwe vorm van politieke correctheid op zich is geworden.
Of, zoals de auteur het zelf geniaal samenvat: “We’re witnessing the victory of political correctness by stealth. We seem to have nurtured a new generation that believes its self-esteem is more important than everyone else’s liberty. At British unis in 2014, you don’t just get education — you also get re-education, Soviet style.”
Lees, huiver en bedenk uzelf dat het hier gaat om een komende generatie van hoogopgeleiden die straks een land, een maatschappij en een cultuur zullen besturen.
