De brievenbus van ThePostOnline zit geregeld vol met muziek die dolgraag gerecenseerd wil worden. Om de stapels op de burelen wat te verkleinen recenseren we in Donderdagdeuntjes een paar cd’s die wat ons betreft zeker de moeite waard zijn om eens te luisteren. Deze keer: Orange Maplewood, Phos en Yokko.
Orange Maplewood komt oorspronkelijk uit de Achterhoek, maar begeeft zich tegenwoordig in Amsterdam. De band is opgericht door gitarist Jordy Sander en drummer Duncan Daalmeijer. Na verschillende formaties wordt de band tegenwoordig aangevuld door gitarist Robbi Meertens en bassist Darek Mercks. De debuutplaat Just Another Fairytale is het best te omschrijven als postpunk met een vleugje garage en een beetje grunge. Het punkgeluid houdt echter bijna de hele debuutplaat stand. Harde distorded gitaren met melancholische solo’s erdoor. Maar bijna altijd flink dansbaar. Met nummers als Castles in the Sky en Flim-Flam laten ze zien dat ze ook rustige muziek kunnen maken. Die laatste doet qua sfeer zelfs een beetje denken aan Heart-Shaped Box van Nirvana.
In oktober mag Yokko mee als support act van Kensington in Zwitserland. Maar daarvoor is het nog even tijd voor een lekkere plaat, er moet tenslotte wel materiaal zijn om te spelen. Die plaat klinkt alsof ze zelf al prima een grote zaal kunnen uitverkopen. Strak, melancholisch en zelfs een beetje vindingrijk. Seven Seas is de tweede plaat van de van Yokko, vijf mannen uit Zwitserland. Een plaat waarvoor ze besloten de tijd de nemen. Dat is te horen, de nummers zijn toegankelijk maar zitten wel goed in elkaar. Enige kritiek is dat het geluid van de band nog niet echt heel uniek is. De keuze van Kensington is wat dat betreft ook niet verrassend: dat is samen met U2 en een klein beetje Pearl Jam wel de eerste associatie. De samenstelling van de muziek is vrij conventioneel, echo’ende drums, harmonische zanglijntjes en mannenkoortjes, zware en strakke baslijnen en melancholische gitaren. Dat maakt overigens niet dat ze een slechte plaat uitbrengen: Seven Seas kan prima een paar keer achter elkaar in de stereotoren.
Met een fragiele vrouwenstem, dreigt al snel het gevaar dat de muziek saai, liefdesverdrietig breekbaar of dertien in een dozijn wordt. De stem van Eveline Vroonland, die haar debuutalbum net onder de naam PHOS heeft uitgebracht, is fragiel, zuiver en lief, maar vervalt gelukkig niet in de bovenstaande categorieën. Never Obsolete is melodieus en neemt je mee naar een geheel nieuwe gemoedstoestand. PHOS maakt gebruikt van veel synthesizers, drums met een flinke echo maar onderscheidt zich vooral door haar stem keer op keer over te dubben. Daardoor ontstaat er een lieflijk geluid dat door een ietwat mineurige ondertoon niet vervalt in een zeurderig geluid. Ook de vele elektronische geluiden die PHOS gebruikt, maken het album afwisselend. En het leukste is misschien wel dat de luisteraar elke keer weer wat nieuws in de muziek kan ontdekken.
