In augustus 2007 hield Aereogramme op met bestaan. Ondanks vier meesterlijke albums, waarin elektronica op natuurlijke wijze met postrock, postmetal en hardcore werd vermengd tot een duistere, dreigend en explosief eigen geluid was het van een grote doorbraak nooit gekomen. Begrijpelijk, daar de muziek nu niet altijd de meest toegankelijke was en de werking met dynamiek van het kwartet niet radiovriendelijk is. Maar even goed onbegrijpelijk, gezien de kracht en emotie die in elk nummer van Aereogramme verborgen ligt en hoe het kwartet deze met dynamiek er uit speelt. Emoties die met name dankzij de stem van Craig Beaton tot diep in de ziel aankomen, soms zingend als een ware crooner andere momenten schreeuwend alsof satan zelf brandend zwavel op zijn stembanden staat te pissen; Nee écht, alles is oké…
Van de snik en onzekerheid naar een tsunamie van ontladende agressie in een ademstoot, Beaton’s stem gaf de zware en lome spanning van Aereogramme handen om de lucht uit je longen te persen. Catharsis in verbeten treurnis en verbittering, die net als de striemende koude Schotse regen op je neerslaat. Donkere wolken waar desondanks geregeld verfrissende stralen zon door heen breken, om in dezelfde afgezaagde –postrock omschrijvende – metafoor te blijven hangen.
Met ‘My Heart Has A Wish You Would Not Go’ leek de band in 2007 dan eindelijk de stap naar het grote publiek te gaan maken. Beaton schreeuwde niet meer maar zijn breekbare snik was er niet minder krachtig om geworden; een crooner in een bad van postrock en apocalyptische gitaren. Maar wat even de grote doorbraak leek, was het laatste album. Naar eigen zeggen uit vermoeidheid van de voortdurende financiële problemen en het spijtig misinterpreteren van de “zeitgeist”.
het einde van Aereogramme betekende echter niet het einde van de muzikale carrière van Beaton. Al snel begon hij met Iain Cook, gitarist en elektronica bij Aereogramme, een nieuwe band, The Unwinding Hours waarvan ‘Afterlives’ het tweede album is. Minder explosief dan Aereogramme, maar aan dreiging heeft het duo niets ingeboet. Dreiging die wordt opgebouwd met minimale middelen, de stem van Beaton centraal, soms enkel ondersteund door enkele aanslagen op een piano en een op de achtergrond zoemende gitaar zoals in ‘Saimaa’.
Of in ‘The Dogs’, waar Beaton, breekbare en ingetogen, slechts wordt gedragen door een akoestische gitaar alleen voor de accenten ondersteund door een piano. Kaal, traag en duister, geheel passend bij de woorden van de zoekende zanger. De voorman heeft weliswaar inmiddels een studie theologie en sociologie afgerond, maar zijn teksten zijn nog steeds geladen met twijfel, angst en vol met vragen. Hoewel er hier en daar ook afronding lijkt te worden gevonden, zoals in ‘The Promised Land’, waar hij lijkt af te rekenen met de schuldcultus van de katholieke kerk (This is not love and I don’t need saving/Keep all your guilt, so (…..?) the persuasion), blijft de onzekerheid overheersen.
Opvallend is de grote rol voor synthesizers in het geluid. Een lijn die al in werd gezet op de laatste van Aereogramme, maar hier duidelijk een piek heeft gevonden. Maar zo als alles, is ook de elektronica klein gehouden en wordt de bombast met verve ontweken. Beaton en Cook overtreffen daarmee de spanning die hun vorige band al in zich droeg, alleen dan meer verbogen naar de alternatieve pop met postrock elementen dan de alternatieve rock met postmetal wortels waar de twee ooit samen mee begonnen.
